De jongen van wie ik mijn eerste kus kreeg, gaat binnenkort dood. We hebben al jaren geen contact meer, en zoals ik niet meer dat meisje van vijftien ben, is hij niet meer de jongen van toen, maar toch. Dood is wel heel definitief.

In het dorp waar we vroeger woonden kende ik bijna niemand. Ik had er niet op de basisschool gezeten en als opstandige puber had ik ook helemaal geen zin om contact te maken met de jongeren die ik bij voorbaat al stom vond. Tot ik ’s avonds een blokje om ging en Luuk me vanuit zijn keukenraam nafloot.

Hij was nieuwsgierig naar mij, met mijn wijde kleding en skatekettingen, en ik werd benieuwd naar hem, want ik was het helemaal niet gewend om aandacht van jongens te krijgen, zeker niet in ons dorp. Hij leende me een cd, zodat ik die thuis op een cassettebandje kon zetten. Daarmee gaf hij me een reden om nog eens bij hem langs te gaan, wat ik eigenlijk helemaal niet durfde.

Hoe zenuwachtig was ik toen ik uiteindelijk toch bij hem aanbelde! Luuk deed open en keek me vanonder zijn donkere wenkbrauwen vrolijk aan, vroeg me zelfs binnen. Met mijn hart in mijn keel liep ik achter hem aan. Luuk woonde op zichzelf en was in mijn ogen enorm volwassen. Hij had een platenspeler waarmee hij kon scratchen en hij had zelfs een computer met internet! Ik keek huizenhoog tegen hem op, begreep niet waarom hij ook maar de minste interesse in mij had.

Toen hij een nieuwe auto kocht, een zoveelstehands Nissan Sunny, gingen we samen een eindje rijden. ‘Maar niet te ver hoor, want ik heb mijn ouders beloofd op tijd thuis te zijn,’ haastte ik me te zeggen. Ik voelde me zo jong en onervaren, maar ook een beetje bijzonder. Ondanks dat ik nog naar mijn ouders moest luisteren, vond Luuk me kennelijk toch goed genoeg.

Ik ging vaker langs, kon nu aan zijn auto zien of hij thuis was. Ik leerde nieuwe bands kennen en leende cd’s van Live, Limp Bizkit, Deftones en Beastie Boys. Zo had ik steeds een excuus om terug te komen, hoewel er altijd een zekere spanning bleef. Hoe beter ik Luuk leerde kennen, hoe leuker ik hem vond. Ik durfde alleen nog steeds niet te dromen dat het wederzijds was.

Tot die avond dat Luuk en ik op zijn bank zaten te knuffelen. We giechelden en ik weet nog dat ik dacht te verdrinken in zijn glanzende ogen. (Vreselijke beeldspraak, maar pubers kunnen dat.) We gaven elkaar voorzichtig kleine kusjes, algauw gevolgd door die eerste echte zoen, met draaiende en zoekende tongen en handen die over elkaars lichaam gaan. Ik vond het fantastisch, maar ook heel klef, plakkerig en nat. Met een euforisch gevoel liep ik die avond naar huis. Ik was ineens stukken volwassener geworden, dacht ik.

Het is nooit echt wat geworden tussen Luuk en mij. Jong en naïef als ik was zou ook niet weten hoe dat moest, verkering, en ik durfde hem er zeker niet naar te vragen. Ik was blij met wat er was voor zolang het duurde, wat vast niet lang is geweest.

We wonen allebei al jaren niet meer in het dorp en we hebben elkaar al even lang niet gesproken. Het rijtje waarin zijn huis stond heeft plaatsgemaakt voor andere woningen en op zijn parkeerplaats staat een andere auto. Ik heb vrijwel niet meer aan Luuk gedacht en nooit geprobeerd hem terug te vinden. Het zou ook lastig zijn, want ik weet zijn achternaam niet eens.

En toen kreeg ik dat berichtje, van een man die destijds, twintig jaar geleden, bevriend was met Luuk en met wie ik via sociale media sporadisch contact heb. ‘Ken je Luuk nog?’ schreef hij. ‘Ik hoorde dat hij kanker heeft. Hij heeft nog maar een paar weken te leven.’ Dat ene berichtje zette mijn wereld even stil. Luuk gaat dood. Hoewel we elkaar al jaren niet meer kennen, ben ik nu toch een beetje van slag.

(Vanwege privacy heb ik de naam Luuk verzonnen.)