Als ik een bloedspoor op de keukenvloer zie met Eddy aan het eind, zo verzwakt dat hij amper nog op zijn pootjes kan staan, weet ik direct dat er iets moet gebeuren. Onze hamster moet uit zijn lijden worden verlost. Maar hoe?

Mijn eerste reactie is overigens minder doordacht, die bestaat gewoon uit een hartgrondig ‘Fuck!’, waarop mijn jongste uit de voorkamer komt aangesneld. ‘Wat is er, mama?’ ‘Je weet dat Eddy al heel oud en ziek was?’ begin ik, terwijl ik al druk bezig ben met vellen keukenrol het bloed en de stukjes balzak op te vegen. Want dat is wat er gebeurd is: Eddy’s enorm opgezette scrotum is geknapt en de inhoud ligt verspreid door de keuken. ‘Ik ben bang dat hij doodgaat,’ eindig ik mijn zin.

Dochterlief aait Eddy, die inmiddels bloedend op een stukje keukenrol in mijn handen ligt, voorzichtig over zijn rug. Daarna gaat ze terug naar haar poppen. Ik app de vriendin van wie we Eddy te leen hebben. Later vandaag zullen we hem begraven; willen zij en haar dochter daarbij zijn?

We halen de oudste dochter van school en ook tegen haar begin ik voorzichtig: ‘Je weet dat Eddy al heel oud en ziek was?’ Ze onderbreekt me nog voor ik uitgesproken ben: ‘Is hij dood? Mogen we dan een nieuwe hamster? Ik wil weer een witte, één die op Eddy lijkt, maar mag ik hem dan wel een andere naam geven?’ Het overlijden lijkt voor haar vooral een praktisch probleem: ze heeft nu geen huisdier meer.

’s Avonds is de uitvaart, bij ons in de achtertuin. Mijn vriendin, onze kinderen en ik kijken toe hoe mijn man een kuil graaft bij de schutting. ‘Wil iemand Eddy nog even aaien of iets zeggen?’ vraag ik. Je weet immers maar nooit. De jongste had na zijn sterven nog trots vastgesteld dat ze Eddy nu wél durfde vast te houden, omdat ze niet meer bang was dat hij zou bijten. Nu reageert niemand.

Ik pak hem uit de keukenrol en leg Eddy in de kuil. Het blijft gek, hoe alle glans letterlijk verdwijnt zodra het leven uit een dier weg is. Ik neem een handje aarde en gooi dat semiplechtig op het lijfje. ‘Is er nog iemand…?’ ‘Alleen met de schep,’ zegt mijn oudste en ze voegt de daad bij het woord. De dochter van mijn vriendin kiest een steen uit de tuin en legt die op het graf. We zijn klaar.

De volgende dag wil de jongste graag controleren of Eddy er echt nog wel ligt, maar dat mag niet van mij. ‘Ook niet met mijn roze schep?’ ‘Nee, zelfs niet met jJe roze schep.’ ’s Middags merkt de oudste nuchter op dat ze denkt dat ze Eddy al wat minder mist dan de dag ervoor. Gelukkig, kleine wonden helen snel, ook zonder hamster redden wij het wel.

(Voor wie weten wil hoe Eddy uiteindelijk aan zijn einde is gekomen: ik heb hem heel voorzichtig tussen mijn handen laten stikken. Hij spartelde nog even, maar werd al gauw stil. Terwijl hij zijn laatste adem uitblies, liet ik de lucht ook langzaam tussen mijn lippen ontsnappen. Kennelijk kan ik dingen die ik eerder niet voor mogelijk hield.)