Het is druk in de speelgoedwinkel, je kunt je bijna niet bewegen zonder tegen andere klanten aan te botsen. Wat wil je ook, de keten is failliet en Nederland heeft exact twee dagen om openstaande cadeaukaarten in te wisselen. Dochterlief heeft een tegoed van €5 en wil nog iets moois kopen. Kiezen is echter lastig, zeker als je budget beperkt is en je alleen dingen van €50 of meer mooi vindt. Gefrustreerd loopt ze langs de schappen. ‘Mama, wat móét ik nou?’

Ik ken haar probleem. Cadeaukaarten krijg je met de beste bedoelingen, maar zijn vooral erg makkelijk. De gever hoeft zelf zijn best niet te doen en jij kunt je ideale cadeau kiezen, dan is het toch altijd goed? Bij mij niet. Om onduidelijke redenen wil ik altijd iets kopen als ik mijn bon niet bij me heb. Daarnaast sta ik altijd met mijn bloemenbon bij een bloemist die uitgerekend déze kaart niet accepteert. Verder moet ik naar webshops of winkels waar ik anders nooit kom en kiezen uit een assortiment prullaria waar ik eigenlijk geen cent voor over heb. En als ik dan eindelijk iets gevonden heb, blijkt het tegoed op mijn kaart allang verlopen.

Laatst vond ik een bon terug van een luxe parfumerie. €50 stond erop. Stónd, want volgens de vermelde datum was hij al een halfjaar niets meer waard. Zonde van het geld, dus hielden mijn zus en ik ons dom en gingen we samen op parfumjacht. De winkel verwelkomde ons met zo’n zoete walm dat we de luchtjes die de verkoopster voor ons op papierstrookjes spoot, bijna niet meer konden ruiken. Kiezen en kopen, was ons devies, maar ik vind het maken van een keuze minstens zo moeilijk als mijn dochter.

Zij is de speelgoedwinkel drie keer doorgelopen als ze eindelijk weet dat ze hamertje-tik wil kopen. Opgewonden loopt ze ermee naar de kassa, waar de verkoper ons meedeelt dat cadeaukaarten door een DDoS-aanval helaas niet kunnen worden ingenomen. ‘Wat moet ik dán?’ vraagt mijn meisje met tranen in haar ogen. Wil ze haar bon uitgeven, kán ze ‘m niet besteden. Ik beloof dat we vanmiddag terug zullen komen en de verkoper geeft haar als troost een eenhoornballon. Straks gaan we voor de herkansing.

Ook met mijn zus had ik twee keer nodig, want na het ruiken van zó veel geuren wist ik echt niet meer wat ik lekker vond en wat niet. Bovendien had ik thuis nog verschillende ongeopende flesjes staan, eigenlijk hoefde ik niks nieuws. Na een koffiepauze gingen we terug naar de parfumerie en hakten de knoop door. Bij de kassa keken we elkaar kort aan; zou de cadeaukaart nog geaccepteerd worden? Ik overhandigde het pasje, de verkoopster scande het en … stelde vast dat ik nog €2,15 moest bijbetalen. Grote glimlach: missie geslaagd. Dankzij mijn verlopen bon kon ik toch iets kopen wat ik niet nodig had.

Dochterlief heeft minder geluk. Hoewel de NOS online meldt dat de DDoS-problemen zijn opgelost, blijkt in de winkel het tegendeel. Ook aan het eind van de middag kan mijn meisje haar cadeaukaart niet gebruiken. De medewerker vertelt dat verderop in het land filialen gesloten zijn omdat klanten uit pure frustratie het winkelpersoneel te lijf gingen. Zo ver zullen wij nooit gaan, al zie ik mijn dochters onderlip wel trillen. Ik besluit de situatie praktisch op te lossen: ‘Stil maar, ik betaal wel voor je.’ De verkoper en mijn meisje zijn allebei opgelucht, zij kunnen er ook niets aan doen. Ik pin – dat kan wel – en we lopen de winkel uit. Stomme cadeaukaarten!