Dochterlief vliegt bijna door de vlindertuin. Ze rent paadjes op en af, slalommend tussen alle andere bezoekers. ‘Heb je de vlinders wel gezien?’ vraag ik. ‘Waarom moeten we daarnaar kijken?’ wil zij weten. ‘Misschien omdat dit een vlindertuin is?’ probeer ik voorzichtig. Heel even kijkt ze me bedenkelijk aan. ‘Oh. Oké. Nou. Kijk al die mooie vlinders eens!’ roept ze dan. ‘Zo goed?’ En nog voor ik antwoorden kan, vliegt ze weer verder.

Het is zo’n regenachtige zondag waarop je niet thuis wilt blijven, maar met goed fatsoen ook niet naar buiten kunt. Bos, hei en speeltuin zijn dus uitgesloten. De leukste musea in de buurt hebben we onlangs al bezocht. Dan herinner ik met het bericht dat een vriend laatst op sociale media had gezet. Hij was met zijn kinderen naar de Orchideeënhoeve geweest en die hadden het fantastisch gevonden. Zou dat ook wat voor ons zijn?

Mijzelf zakt de moed al in de schoenen bij de náám alleen al. Orchideeën zijn voor oude mensen en het woord ‘hoeve’ klinkt ook niet bepaald hip. De meiden beginnen echter al te stuiteren van enthousiasme als ze filmpjes op de website bekijken, dus met de moed der wanhoop bestel ik tickets.

De regen klettert tegen de autoruiten en schuilend onder onze jassen haasten we ons naar de ingang van de enorme kassen in de Noordoostpolder. Eenmaal binnen rennen de meiden meteen alle paadjes op, ze trekken zich niks aan van de bizarre hoeveelheid mensen die hier ook hun zondagmiddag komen doorbrengen. Vanuit een uitkijkpunt tuurt de oudste door een verrekijker. ‘Bah, ik zie alleen maar bosjes,’ constateert ze.

Ze heeft gelijk. Elke ruimte staat vol bloemen en planten. Prachtig aangelegd, maar wel Heel Erg Aangelegd. Er zit geen dood blaadje tussen en dat maakt het behalve mooi vooral erg nep. Gelukkig is er ook afleiding: niet ver bij ons vandaan zitten witoorpenseelaapjes en roodbuiktamarins fruit te eten. Dochterlief is niet geïnteresseerd. ‘Moeten we weer naar die apen kijken? Weten jullie wel hoe stom die zijn?’

Behalve apen zijn er ook vijversvol schildpadden, koi- en goudkarpers. Het zijn er zó veel dat de meisjes er gauw op uitgekeken zijn. De meervallen maken meer indruk. Op de jongste tenminste, zij probeert steeds ze met een stokje op hun koppen te tikken. De oudste is dan al verder gerend. ‘Weet je wel hoe saai dit is? Ik wil ergens in klimmen!’

Bij de stapstenen in de rivier (tuurlijk, een rivier in de Flevopolder, kan best) en de touwbruggen mag ze eindelijk los, maar die vindt ze eng. Of toch spannend. Nee, stom. Behalve als… Wat is daar eigenlijk? Ons meisje kijkt om een hoekje, loopt een bruggetje over, vliegt de andere kant op en is verdwaald. Huilend valt ze me even later in de armen. Wanneer ik de laatste tranen wegveeg, barst ze weer los: ‘Ik dacht dat het hier superleuk was, maar het is zó saai!’

We proberen ons niks aan te trekken van de kritiek van de oudste en gaan opgewekt verder naar de lori’s. Mijn man koopt een cupje nectar om de vogels te lokken. Het werkt, maar levert niet het gewenste effect. De jongste kijkt enkel doodsbang naar de felgekleurde dieren die bij haar vader op het hoofd zitten en de oudste schreeuwt boven alles uit dat het lawaai van die papegaaien pijn doet aan haar oren. ‘Gaan we nu eindelijk wat leuks doen?’ vraagt ze als we de lori’s achter ons hebben gelaten. ‘Iets zónder dieren?’

Vooruit, we sluiten af bij de speeltuin. Het is zo’n avontuurlijke, met veel water. Ik houd mijn hart vast, bereid me voor op het moment dat er één misstapt en de hele wereld bij elkaar brult omdat ze natte voeten heeft. Gelukkig hebben we ranja en chips bij ons, goeie lokkertjes om de meiden terug de auto in te krijgen. Ik klik mijn gordel vast. Weer een zondag overleefd.