Ik heb een rimpel. Als ik eerlijk ben, heb ik er zelfs al twéé. Voor sommigen wellicht een futiliteit, maar voor mij een alarmerend signaal. Ik heb ook geregeld puistjes. Niet bepaald flatteus, zeker niet als er zo’n witte kop op zit. Met enige goede wil kan ik jeugdpuistjes zien als iets positiefs; ze geven immers aan dat ik nog jong ben. Maar rimpels – welke voordelen verzin je dáár bij?

Tussen mijn wenkbrauwen zit al enkele jaren zo’n diepe verticale. Eerst dacht ik nog dat het slechts een fronsrimpel was, maar nu hij ook zichtbaar is als mijn gezicht neutraal staat, kan ik zijn bestaan niet meer ontkennen. Op onbewaakte ogenblikken wrijf ik er zelfs wel eens over. Mijn vingertoppen volgen dan de golvende beweging, ik voel het reliëf en trek van schrik gauw mijn hand terug.

Nog boven die rimpel tussen mijn wenkbrauwen zitten er overigens veel meer. Je ziet ze niet altijd, maar wel als ik schrik, lach, nadenk, twijfel, grijns of zucht. Vaker wel dan niet. Ze vormen zo’n ribbelig landschapje dat je ook wel eens ziet aan zee, daar waar de golfjes zachtjes het strand op kabbelen. Kleine dijkjes in het zand, nog net onder water, op ongeveer gelijke afstand van elkaar. Zulke ribbeltjes, maar dan als rimpels op mijn voorhoofd.

In zekere zin heb ik die fronsrimpel en de ribbelrimpeltjes geaccepteerd. Een beetje, tenminste. Behalve met botox is er immers toch niet tegen te vechten. Alle potjes en tubes met crèmes, zalfjes en lotions beweren wel dat ze me kunnen helpen – hoe meer ze kosten, hoe beter het beloofde resultaat – maar ik geloof ze niet. Niet dat ik nooit gesmeerd heb, je moet natuurlijk wel proberen voor je opgeeft, de rimpels werden er alleen niet minder van.

Ook tegen de puistjes heb ik wel gestreden, al sinds mijn veertiende, toen mijn gezicht vol toppen en kraters veel weg had van jong hooggebergte. Nu is dat landschap aardig glad getrokken, maar er komen nog geregeld puistige heuvels in voor. Heel soms koop ik bij de drogist een wash, peeling, tonic of mask, liefst de alles-in-één-variant, in de stiekeme hoop dat zo’n tube ‘voor de jonge huid’ nu wel werkt. Tegen beter weten in natuurlijk, want mijn huid is niet jong, maar vet, en die puistjes laten zich heus niet zomaar wegjagen.

Nu verschijnt daar dus die nieuwe rimpel. Hij start bij mijn linkerneusvleugel en trekt een diagonale lijn naar mijn mondhoek, waar hij voorzichtig omheen krult voor hij eindigt. Ik kan hem nog niet voelen, maar wel zien. Hij wordt dieper als ik praat of lach, maar zit er ook als ik stil ben. Alsof dat nog niet erg genoeg is, komt er ook al één aan de andere kant. Gelijksoortig, maar niet hetzelfde. Ik zou ook eens een symmetrisch gezicht hebben!

Er zijn mensen die zeggen dat het verval komt vanaf je dertigste. Anderen stellen zelfs dat het begin van het einde al direct na de geboorte inzet. Ik wist wel dat niemand zijn hele leven met een zachte babyhuid kan rondlopen, ik had er alleen nooit rekening mee gehouden dat dat ook op míj van toepassing zou zijn. Dat van anderen wordt oud, maar míjn gezicht zou toch wel jong blijven?

Tijdens het schrijven glijdt mijn blik steeds vaker naar mijn handen. Het vel lijkt ineens veel rimpeliger en een stuk losser om mijn botten te zitten dan gewoonlijk. Worden mijn handen ook al oud? Misschien moet ik mijn rimpels leren accepteren, maar het is zoveel makkelijker toch weer naar de drogist te gaan voor een crèmepje. Voor de zekerheid.