‘Het is hier stom! Gaan we nu wat leuks doen? Ik wil weg! Nee, niet naar huis, naar wat anders!’ Met haar roze kappen over haar oren staat mijn oudste tussen alle festivalbezoekers te stampvoeten en te schreeuwen. Het is haar te veel: alle mensen, geuren, kleuren en geluiden. Tot mijn eigen verbazing ben ik het volledig met haar eens, het ís ook te veel.

Jarenlang was ik een vast gezicht op het Full Color Festival. Ik begon als muntenverkoper en barmedewerker, werkte daarna een paar jaar als vrijwilligerscoördinator en sloot mijn loopbaan af door enkele edities van het festival te fotograferen. Heerlijk was dat: je had wat te doen, maakte af en toe een praatje met bekenden, maar moest dan wel weer door, want ja, de plicht riep.

Nu ik enkel als bezoeker op het inmiddels fors gegroeide festival ben, weet ik niet wat ik met mezelf aan moet. Overal is iets te zien, te doen of te horen, van de culturele markt, het vlotvaren en de kinderactiviteiten tot een theeproeverij en de tientallen muzikale optredens op de verschillende podia.

Overal waar ik kijk zijn mensen. Onbekenden, maar ook veel vrienden, kennissen, collega’s, teamgenoten, leerlingen en andere kennissen. Het valt me op hoe tevreden en relaxed iedereen eruit ziet, genietend van een biertje, muziek of de kinderen die zich vermaken bij alle activiteiten. Waarom zitten mijn schouders dan vast en voel ik zo’n enorme knoop in mijn maag?

‘Ha Berber!’ groet een vriendin. Zonnebril op haar hoofd, roseetje in de ene hand, halve slush puppie van één van haar jongens in de andere. ‘Geniet jij ook zo van het festival?’ Even verstijf ik, sta ik met mijn mond vol tanden, dan antwoord ik uit de grond van mijn hart: ‘Nee, ik vind het hier verschrikkelijk.’ Terwijl ik het zeg, valt er een last van mijn schouders. Nu ik weet waardoor ik me zo rot voel, kan ik er wat aan doen: naar huis.

Dat stel ik dan ook voor aan mijn oudste. Zij vindt het geweldig op het feest, zoals ze het noemt, zolang het maar gaat zoals zij wil. Dat betekent dat mensen niet tegen haar mogen praten, onbekenden zeker niet. Dat ze een bootje wil timmeren, een bootje dat écht blijft drijven en kan varen, ook al lukt het haar niet fatsoenlijk een spijker in het hout te slaan. Dat ze geen muziek wil horen, dat andere festivalgangers haar niet voor de voeten mogen lopen, dat ze niet op haar zusje wil wachten, dat ze activiteiten wil doen, niet die stomme, maar léúke activiteiten en wel nú.

Natuurlijk gaat het niet zoals zij het wil, het festival draait immers niet om haar alleen. Ik neem haar hand in de mijne en vraag me gelijktijdig af waarom ik dat doe. Is het om haar te kalmeren en veiligheid te bieden of vooral ook om mezelf houvast te geven? Ik mis mijn fotocamera. Door de lens bekeken was het festival altijd overzichtelijk. Ik plaatste mijn eigen kaders en zoomde in op wat ik graag wilde zien. Nu is het te groots, te wijds. Ik wil weg.

Wanneer we op de fiets zitten, voel ik hoe er weer zuurstof door mijn lijf begint te stromen. Mijn schouders zakken en mijn ademhaling komt tot rust. Mijn meisje is nog  boos, maar van de belofte dat zíj bij het verkeerslicht op het knopje mag drukken, fleurt ze op. Misschien moeten we het festival volgend jaar maar overslaan en samen gaan fietsen. Als we maar langs veel stoplichten-met-knopjes gaan, wordt het vast een mooie dag.