‘Mam! Pap!’ roept onze oudste. ‘Kom kijken, Jana ligt zó schattig in haar kooi!’ ‘Toch niet met de pootjes omhoog?’ grapt mijn man. ‘Ja, juist wel!’ reageert zij. Dan weten wij al genoeg.

Na het overlijden van leenhamster Eddy kwam Jana in huis. Net als Eddy was Jana wit en de wens was dat ze lang bij ons zou blijven. Helaas: nog geen vijf dagen na aanschaf lag Jana dood in de bak. Bij de dierenwinkel waren ze het met ons eens dat dat wel érg snel was, dus kregen we volgens de ongeschreven garantiebepalingen een nieuwe hamster. Weer een witte, weer de naam Jana.

Dat had nogal wat voeten in aarde, want natuurlijk waren de witte Jana’s net op en moest ik nóg een keer met beide kinderen op de fiets naar de winkel. Toen er een nieuw nestje binnen was, mochten de meiden kiezen. Gelukkig zat er maar één witte bij, dus waren ze er zonder ruzie gauw uit. Intens gelukkig fietsten we naar huis: de jongste voorop met een knalroze hamsterhuisje, de oudste achterop met de nieuwe Jana in een doosje.

Jana bleek een lief, actief en inventief beestje. Ze scharrelde graag door haar bak en door de kamer, al waren we met dat laatste wat terughoudend. De meiden vonden het prachtig als Jana vrij rondrende, wij vreesden vooral het beeld dat zou blijven hangen als een onoplettende dochter boven op haar zou gaan staan.

Ondanks onze verboden de kooi open te maken, liep Jana geregeld door de kamer. In eerste instantie beschuldigden we onze jongste ervan het beestje vrij gelaten te hebben. Toen Jana echter steeds vaker onder de bank vandaan kwam terwijl dochterlief in bed lag, konden we haar moeilijk iets verwijten. Tijd voor grondige observaties.

Mijn man was de eerste die Jana’s Houdini-kunsten ontdekte. De hamster bleek niet voor de lol hangend aan het tralieplafond de kooi rond te kruipen, ze bleek een uitweg gevonden te hebben. Precies bij het haakje waarmee wij de bak afsloten, bleken twee spijltjes exact zo ver uit elkaar te zitten, dat ze haar harige hamsterlijfje er tussendoor kon wurmen. Slimme Jana!

Hoewel we haar soms wel een rondje door de kamer lieten maken, zat Jana toch het meeste in haar kooi, verstopt in de hennep-bodembedekking of in haar huisje. Tot vandaag dus, nu ze er met haar pootjes omhoog bij ligt alsof ze net van het plafond naar beneden gevallen is.

Jana krijgt een graf in de tuin, net als de andere hamsters, en de jongste mag haar erin leggen. Is het naïef van mij dat ik dacht dat ze haar er echt in léggen zou? In ieder geval kiepert zij het roze huisje om, zodat Jana van een meter hoogte met een doffe plof naar beneden valt. De hennepsnippers dwarrelen achter het dode lijfje aan.

‘Ik weet dat het heel veel euro’s kost, mam,’ leidt de oudste haar vraag even later in, ‘maar mogen we toch een nieuwe hamster? Ik vind ze zo lief!’ Voor ze me vastpint op beloftes die ik niet kan nakomen, houd ik een ruime slag om de arm: ‘Laten we dat na de zomer maar even bekijken.’ ‘Oh ja, mam!’ reageert ze enthousiast. ‘Dat is een goed plan! Dan ben ik al een paar maanden ouder en dan kan ik er vast veel beter voor zorgen!’ Eh… juist.