Twee tellen kijken de meiden vertwijfeld om zich heen. Dan herkennen ze de omgeving weer en rennen naar de kinderhoek. Met hun haren vol haarbandn en vlechten gaan ze bij de computer zitten; zij vermaken zich voorlopig wel. Gelukkig maar, want het is bijzonder druk in de wachtruimte van de kapper.

Uitgerekend vanmorgen wilden de meisjes allebei ingewikkelde staarten in hun haar. ‘Daar begin ik niet aan,’ protesteerde ik, ‘want de kapper haalt ze er straks toch weer uit.’ ‘Nou, dan zoek ik zelf wel een vlecht!’ riep de jongste. Direct daarop rende de oudste naar boven, om even later terug te komen met de door haar zus beoogde speelgoedvlecht in haar haren. Het leidde tot de eerste kappersruzie, nog ruim vóór we op de fiets zaten.

Ik verwacht dat we nog zeker een uur moeten wachten voor één van de dochters geknipt kan worden, maar later terugkomen of naar een andere kapsalon zoeken, is beslist geen optie. De meiden hebben zich erop ingesteld vandaag te gaan, dus zal het nu gebeuren ook. De ruzietjes die ze maken in de speelhoek neem ik voor lief.

Sterker nog: ik ben hartstikke blij met hoe het gaat, want het kappersbezoek van enkele jaren terug staat me nog helder voor ogen. Ik was alleen met de oudste dochter en ze wilde niet. Niet toen we haar vroegen in de stoel te gaan zitten, niet toen we het haar opdroegen, van haar eisten of haar smeekten. Zelfs toen ik haar probeerde te chanteren met alles wat leuk en lekker is, weigerde ze. Na twintig minuten huilen, krijsen, schoppen, jengelen en jammeren van haar zijde gingen we onverrichter zake terug naar huis.

Vandaag willen ze allebei wél. Nog mooier: ze hebben al geregeld gevraagd wanneer we ein-de-lijk weer eens naar de kapper gaan. De oudste stelt dat er niet meer dan twee centimeter geknipt mag worden, de jongste vraagt juist om een kort kapsel, ‘net als beppe’. Ik vind het allemaal goed en hoop vooral dat ze het geduld kunnen opbrengen te wachten op hun beurt.

Terwijl de meiden elkaar zo nu en dan in de haren vliegen omdat ze allebei iets anders willen doen op de ‘iPad’, slinkt het aantal wachtenden vóór ons gestaag. In hetzelfde tempo wordt de oudste stiller, ze komt steeds vaker even bij me op schoot zitten. Mijn vraag of ze het toch spannend vindt, beantwoordt ze bevestigend. ‘Blijf je straks wel bij me, mama? En wil jij voor me vragen of ik een kleurtje mag?’

Niet veel later zitten de beide meisjes rustig in een kappersstoel. Ze houden hun hoofden stil of bewegen precies zó als gevraagd wordt. Ze vinden het zelfs goed dat ik ook geknipt word; ik weet niet wat me overkomt! Met een glimlach laat ik me een zwarte mantel omknopen en via de spiegel kijk ik hoe mijn dochters zich nieuwe kapsels laten aanmeten.

Amper twintig minuten later zijn we klaar, makkelijk haar is immers snel geknipt. Trots laten de meiden hun gekleurde en geglitterde haren aan alle wachtenden zien en tevreden duw ik mijn pas in het pinapparaat. Voor zo’n succeservaring heb ik wel een paar euro’s over.

Hoewel, succes… De meisjes mogen allebei nog een cadeautje uitzoeken en plots herinner ik me hoeveel keuzestress dat altijd geeft. Heel even sluit ik mijn ogen en adem langzaam uit. Alstublieft, bid ik in stilte, laat ons zonder woedeaanvallen de kapsalon verlaten.