‘We moesten gisteren zingen in Nunspeet. Nou, dat werd me een latertje!’ Ik zit op terras van mijn favoriete koffietentje en het duurt even voor ik doorheb dat de man op het bankje naast me het tegen mij heeft. Wanneer ik opkijk, gaat hij enthousiast door: ‘We waren pas om half één thuis, maar mooi dat het was!’

Voor ik er erg in heb, begint de man – grijs, krullend haar en een even grijze snor, zijn ogen verstopt achter een zonnebril – te vertellen over zijn zangcarrière. Met koren en orkesten heeft hij overal opgetreden en cd’s opgenomen. Verschillende mensen hebben Psalm 23 al voor hem bewerkt en hij wordt nog geregeld gevraagd voor nieuwe klussen. ‘Maar ik zeg niet overal ja op, hoor,’ legt hij uit. ‘Ik ben er heel gewoon onder gebleven; er is meer in het leven dan muziek.’

Plotseling gaat zijn rechterarm omhoog. ‘Meneer Kleinsma!’ groet hij een passerende man. ‘Gisteren heb ik in Nijmegen gezongen. Prachtig! Pas om half één waren we weer terug.’ ‘Dat is mooi, jongen,’ antwoordt de passant. ‘Geniet er nog maar even van!’

Ik heb het moment aangegrepen om een boek uit mijn tas te pakken. Ik sla het open en hij zet zijn relaas voort: ‘Op Urk heb ik ook veel gezongen. Vooral als solist. Ik moet dan wel een goed plekje hebben, dat zeg ik ook tegen de dirigent, want we moeten wel oogcontact kunnen maken.’

‘Is ’t een mooi boek?’ vraagt de jongen die me een nieuwe cappuccino brengt. ‘Lastig lezen zeker?’ vraagt hij, met een hoofdknikje op mijn gesprekspartner. Gelukkig ziet die net weer een bekende. ‘Liesbeth!’ roept hij. ‘Liesbeth! Ik heb gisteren gezongen in Nijverdal. Half één thuis!’

Nadat ik toch zeker drie bladzijden heb kunnen lezen, word ik weer onderbroken. ‘Bent u aan de studie of zo, dat u een boek bij zich heeft?’ ‘Nee hoor,’ antwoord ik. ‘Ik vind lezen gewoon fijn.’ ‘Oh ja, dat had mijn vrouw ook. Die las soms zo veel dat ze geen tijd meer overhield voor het huishouden!’ Grinnikend richt ik mijn ogen weer op het boek. Zou hij de hint nu wél begrijpen?

Een halve pagina verder volgt echter al een nieuwe vraag: ‘Maakt u ook muziek?’ ‘Nee.’ ‘Maar u zingt wel?’ ‘Ook niet.’ De man fronst. ‘Zonde. Ik wel. Ik ben zingend geboren, weet u. Gisteravond heb ik nog gezongen, in Nijkerk. Prachtig was het, maar wel een latertje, ik was pas om half één thuis!’ Vooruit. Ik leg mijn boek opzij en luister.