Op de dag dat de eerste kruidnoten in de winkels lagen, aten de meiden thuis hun laatste paaseieren op. In oktober kochten ze van hun zakgeld kerstboompjes met bijbehorende verlichting. Tijdens het knutselen van hun lampionnen voor Sint Maarten zongen ze liedjes over Pinksteren en lentekriebels. In de zomervakantie liep onze jongste vrolijk in haar pietenpakje over de camping. Onze kinderen doen niet aan seizoenen. Ze leven in het hier-en-nu, wat in zekere zin best mindful is.

Om wat minder te stuiteren en wat meer tot rust te komen, heb ik de afgelopen jaren verschillende vormen van meditatie en mindfulness geprobeerd. Velen claimen immers dat het werkt tegen stress en burn-out, dat je meer in contact komt met jezelf en dat je gelukkiger door het leven gaat als je mindful bent. Wie wil dat nou niet?

Tijdens een yogacursus vond ik het wel leuk om te ontdekken welke knopen ik in mijn lichaam kon leggen, maar bij de ontspanningsoefening aan het eind dwaalde ik alleen maar af. Bovendien voelde het enorm ongemakkelijk met al die anderen op de vloer van de sportschool te liggen. Naast me viel soms iemand in slaap, ik hoorde het zachte snurken terwijl ik zo stil mogelijk weer rechtop ging zitten.

Bij een workshop mindfulness ging het iets beter. De ruimte was kleiner, net als het aantal deelnemers, en er waren minder ramen, zodat ik me niet steeds zo bekeken voelde. De workshopleider had een plezierige, warme stem en het lukte me zowaar te blijven liggen, hetzij met mijn ogen open.

Ik ademde diep in toen gezegd werd dat dat moest en blies de lucht daarna ook zachtjes weer uit. Het liep echter mis bij de volgende opdracht: ‘Adem door tot in je tenen.’ Verward keek ik om me heen. Ademen tot in mijn tenen? Sorry hoor, maar de lucht komt echt niet verder dan mijn longen! Als het goed is neemt mijn bloed de zuurstof mee naar mijn voeten en mijn tenen, maar dat kan ik toch niet bewust meemaken? Rondom mij lagen de andere cursisten met gesloten ogen keurig te ademen – waarom zij wel?

Toch lijkt het me nog steeds best fijn om wat meer rust te ervaren, ook al heb ik daar geen duidelijk beeld bij. Vrienden, krantenartikelen en zelfs therapeuten verwijzen me naar verschillende websites en boeken, die me alsnog zouden kunnen leren mindful te worden.

Met een mindfulnessapp op mijn telefoon ga daarom ik naar bed, zodat ik daar rustig de ontspanningsoefening voor het slapengaan kan doen. Zodra ik lekker lig en op play druk, gaat het echter al mis, want je blijkt de oefening zittend te moeten doen. Ben ik mooi klaar mee, ik heb hier toch geen stoel!

Gelukkig weet ik inmiddels dat deze gedachte voortkomt uit autisme en dat ik in plaats van tegen de stoelleuning te zitten, ook best bewust op de matras mag liggen. Zo kun je evengoed ademhalen en ontspannen. Dat probeer ik dus, echt, maar ik ben alleen maar afgeleid. De boodschappen, die les die ik nog moet voorbereiden, de teennagels die ik nog wilde lakken…

Volgens de leerregels van mindfulness is afdwalen helemaal niet erg, het hoort er zelfs bij, zolang je met je aandacht maar terugkeert naar je ademhaling en je jezelf niet veroordeelt. Op al die punten faal ik. Ik vind mezelf een kneus omdat ik steeds afgeleid ben en ben dat stomme ademhalen inmiddels behoorlijk zat.

Wanneer het dan ook wel érg lang duurt voor de stem van de mindfulnessmevrouw verder gaat, pak ik mijn telefoon erbij. Die blijkt inmiddels vergrendeld, waardoor de oefening zichzelf heeft afgesloten. Als dit geen teken is, weet ik het ook niet meer: ik geef het op.

De enige manier waarop ik nog aan mindfulness doe, is zoals mijn meiden het doen: door me niks aan te trekken van periodes of seizoenen en te doen waar ik zin in heb op het moment dat ik er zin in heb. Ik ga ik weer gewoon hardlopen of wandelen als ik tot rust wil komen en ‘één wil worden met mezelf’. Luisteren naar muziek in mijn hoofd of vogels om me heen, in plaats van stemmen die me opdrachten geven die ik toch niet uit kan voeren.

Al hoop ik toch dat ik dat íets minder mindful doe dan de meiden, want van tien kilometer rennen in een pietenpakje met zoetsappige kinderliedjes in mijn hoofd, kom ik ongetwijfeld verre van ontspannen terug.