Ik schrik even als mijn broer zijn ene arm om mijn schouder legt. Zijn andere steekt hij, met een biertje in de hand, fier de lucht in. We zijn niet zo knuffelig en raken elkaar niet vaak aan, maar nu sla ik ook een arm om hem heen, terwijl ik met een dikke grijns naar het podium blijf kijken. Wat is het heerlijk om hier samen te zijn!

Het was pas een paar dagen geleden dat ik bijna stiekem via Spotify luisterde naar een paar nummers van De Kast. Eigenlijk past die muziek helemaal niet bij me, want de softe popliedjes bevatten bijna geen gitaren en zijn ook niet ‘alternatief’ genoeg. Toch kende ik veel meer nummers dan ik had gedacht en ik moest toegeven: ze waren best leuk.

In gedachten ging ik terug naar de brugklas van het vwo, naar Saskia en Agnes die keihard Een Teken Van Leven zongen in het klaslokaal. Zij durfden zoiets, in tegenstelling tot het bleue en verlegen vogeltje dat ik was. Maar ja, zij kregen ook al borsten, gebruikten make-up en dronken zelfs bier. Hun wereld stond zó ver van de mijne af!

Een paar jaar later wees mijn vader me erop dat De Kast zou optreden in het dorpshuis bij ons om de hoek. Wilde ik daar niet naar toe, muziek luisteren en de jongens en meiden uit het dorp een beetje beter leren kennen? Nee, dat wilde ik beslist niet. Ik had geen idee hoe je je moest gedragen tijdens een concert en ik zou niet weten wat ik tegen anderen zou moeten zeggen. Thuisblijven was de veiligste en daarmee ook de beste optie.

Maar in de loop van de jaren werd mijn mond groter en daarmee groeide ook mijn lef. Ik bezocht kroegen en cafés, leerde punk en rockmuziek kennen. Natuurlijk kwam ik De Kast later alsnog tegen, zowel live als op cd’s. Als je opgroeit in Fryslân ontkom je daar bijna niet aan, maar ik had er oog noch oor voor.

En toch vond ik mezelf dus een paar dagen terug, via Spotify luisterend naar de nummers van Syb en consorten, en ik moest toegeven: het was best leuk. Erg leuk, zelfs. Toen zag ik in de hoek van de website een kleine aankondiging: er zou een jubileumconcert komen, over een paar dagen al. Onderin mijn buik begon iets te kriebelen. Zou ik…?

Kort geleden was het luisteren naar De Kast nog een heimelijk genoegen, iets stiekems, dat me eigenlijk niet paste. Nu gooi ik alle schroom van me af en sta ik samen met mijn broer en bijna vierduizend anderen bij het concert in Amsterdam. Ik verras mezelf met mijn muziekkeuze, ben misschien wel net zo onvoorstelbaar onvoorspelbaar als Syb vanavond zingt, maar ik geniet met volle teugen.

Voor mijn broer geldt hetzelfde. We kijken elkaar aan, leggen onze armen nog wat steviger om elkaars schouders. We lachen, stralen en zingen vrijwel alle teksten, met name de Friese, woord voor woord mee. Ik gebruik nog steeds niet zoveel make-up als Saskia en Agnes destijds deden, maar breng de nummers ongetwijfeld met minstens evenveel overgave als zij.