Het luide getoeter van een auto rechts van me haalt me ruw uit mijn gedachten. Maak niet zo’n herrie! foeter ik. Hier heb ik voorrang. Wacht jij maar even, zeikerd! Knap geïrriteerd geef ik richting aan en rijd de rotonde af.

Ik voel me al lullig genoeg omdat ik in de auto naar mijn werk ga, dat getoeter kan ik er helemaal niet bij hebben. De school staat maar anderhalve kilometer van mijn huis, amper vijf minuten fietsen. Waarom zou je het milieu en je portemonnee belasten door de auto te starten voor dat kleine eindje?

Dat is ook wat ik meegekregen heb van mijn ouders. Vroeger fietsten zij, mijn broertje, zusje en ik alle vijf iedere ochtend vanuit het dorp waar we woonden naar de stad, om daar naar school of werk te gaan. Bij slecht weer kregen sommige van mijn klasgenoten een buskaart, bij ons thuis ging dat anders: in de herfst kregen we een regenpak, in de winter handschoenen en een muts. Niet zeuren, maar doortrappen!

Nu zit ik dus toch in de auto, als een traagrijdend onderdeel van die lange sliert die van rotonde naar rotonde door het duister trekt. Het zijn de omstandigheden, houd ik mezelf vergoelijkend voor, ik kan er niks aan doen.

Gisteren hadden we een extra auto nodig; mijn man en ik moesten allebei buiten de stad zijn, maar wel op verschillende locaties. Ik mocht de oude bolide van een vriendin gebruiken en straks, na mijn werk, ruil ik hem weer voor de fiets die ze van mij geleend heeft. Best een redelijk excuus.

Na die toeterende auto van zonet, laat de bestuurder van de auto vóór me nu het gas los en zet zijn alarmlichten aan. Heeft-ie pech? Is er iets aan de hand? Gaat-ie ook nog armgebaren naar mij zitten maken, wat zullen we beleven!

De irritatie loopt weer op, ik heb hier helemaal geen zin in. Ik wil rustig wakker worden, koffie drinken en lesgeven. Ik zit volstrekt niet te wachten op zulk geklier onderweg.

Ineens gaat er echter een lampje branden. In mijn hoofd, welteverstaan, want ik bedenk me dat het licht van deze auto niet vanzelf aan gaat, zoals dat bij de onze wel het geval is. Dus dáárom doet iedereen zo moeilijk: ik rijd zonder licht!

Ik draai aan het knopje naast het stuur en bied in gedachten mijn excuses aan. Misschien moet ik een volgende keer toch even wat langer nadenken voor ik anderen overal de schuld van geef.