Samen renden we door het bos, mijn oudste dochter en ik. We draaiden rondjes om de bomen, voelden aan het zachte mos en stonden stil om te luisteren naar het gehamer van een specht. We ademden de zoete geur van naaldbomen in en liepen daarna weer verder, precies zoals de route voorschreef.

Mijn meisje houdt niet van wandelen. Sterker: ze vindt het ronduit stom. Als we met het gezin naar het bos of strand gaan, wil ze het liefst zo snel mogelijk weer terug. De driehonderd meter tussen school en huis legt ze meestal af op haar fiets of step, omdat ze lopen te ver vindt.

Toch trok de flyer met informatie over de wandeltocht haar aandacht. Ik heb zulke evenementen weleens als een soort spoorzoekertje omschreven. Dát vindt ze een leuk spelletje. Daar ook nog een medaille mee te kunnen verdienen, maakt het toch wel aantrekkelijk voor een meisje van zeven.

Vanmorgen, op het laatste moment, heeft ze de knoop doorgehakt en besloten mee te gaan. Ik heb haar voorbereid op de grote groep mensen, drukte bij het inschrijven en vooral heel veel stappen door het bos. Zij was er klaar voor en samen gingen we op pad.

Vooral tijdens het eerste stuk maakte ze veel extra meters. Ze klom op omgevallen bomen, sprong van oude stronken en legde een grote verzameling mos, takjes, eikels en dennenappels aan. Binnen de kortste keren veranderden mijn jaszakken in schatkamers.

Na drie kilometer kreeg ze het zwaarder. Het bos had ze inmiddels wel gezien en de vermoeidheid sloeg toe. ‘Mam, het begint saai te wo…’ begon ze kreunend, maar ze onderbrak zichzelf: ‘Kijk daar!’ Op een drafje stoof ze naar een diepe kuil. ‘Misschien slapen hier ’s nachts wel dieren in!’

Na vier kilometer ging het echt moeilijk. Het scheelde een hoop dat we haar schoenen even uittrokken en op de kop hielden – ook die bleken een verzameling van takjes en steentjes te bevatten.

Het laatste stuk liepen we hand in hand. Ze liet zich voorovergebogen voortslepen. ‘Kijk mama!’ kreunde ze. ‘Ik lijk wel een oud vrouwtje, zó krom is mijn rug!’ Andere wandelaars, van wie vele haar groot- of overgrootouders zouden kunnen zijn, haalden ons lachend in en moedigden haar aan: ‘Kom op, meid, het is nog maar een klein stukje!’

Met zware benen en zere voeten bereikte ze de finish. Trots overhandigde ze haar inschrijfbewijs en nam ze de verdiende medaille in ontvangst. Prompt vergat ze alle pijn en moeite en barstte los in euforisch gezang: ‘Daille, daille, daille, ik heb een medaille!’

Zingend lopen we samen terug naar de auto. De zilverkleurige aanwinst die aan het blauw-gele lint om haar nek hangt, toont ze aan iedereen die maar enige belangstelling veinst. Ook mensen die geen interesse hebben duwt ze hem overigens zowat in het gezicht. We stralen en ik ben minstens zo trots als zij. Wat een overwinning!