Zelden heb ik een man van bijna 64 zo ongemakkelijk zien kijken als mijn vader nu doet. Toegegeven: ik heb niet veel ervaring met mannen van bijna 64 en nog minder met de blikken op hun gezichten, maar die van mijn vader is toch wel érg triest. Daartegenover staan de blije hoofden van onze dochters: zij stralen van oor tot oor.

Omdat mijn vader bijna jarig is, brunchen we met mijn ouders en onze meiden bij een restaurant. Er is een enorme keus aan broodjes, salades, soepen en specialiteiten, variërend van sliptong en paling tot carpaccio en eendenborst. Daar hebben onze kinderen natuurlijk geen boodschap aan, zij hebben alleen oog voor de koekjes en de patat.

Wanneer de lampen in de zaal uitgaan, denken we even dat er sprake is van een vergissing. Als er kort daarop mensen binnenkomen met gebak waar vuurwerk op brandt, verwachten we dat de aanwezige jarigen in het zonnetje gezet zullen worden. Met grote ogen kijken de kinderen toe: zou Pake ook vuurwerk krijgen?

Bij de reservering heeft echter niemand aangegeven dat we een verjaardag komen vieren. Dat was ook niet nodig, want het vuurwerk blijkt helemaal niet voor feestvarkens bedoeld: het was slechts om het dessertbuffet aan te kondigen. Het is een kleine tegenvaller voor de meisjes. Zij hebben niets met ingewikkelde toetjes, maar willen gewoon ‘bolletjesijs’ op een hoorntje.

Bovendien zijn ze nog lang niet aan toetjes toe, ze willen eerst koekjes bakken in de kinderkeuken. Daar ligt hetzelfde zandkoekjesdeeg voor ze klaar als dat we thuis altijd maken. Hier is het bakken echter leuker, want er zijn ook smarties en spikkels om de koekjes mee te versieren. De meiden gaan zo op in hun werk, dat ze het zelfs goed vinden dat ik nog wat van het buffet haal. Dit is dubbel genieten.

Het mooiste – voor de meiden althans – komt echter pas aan het eind van de brunch. Mijn moeder heeft het personeel gevraagd of ze misschien toch met vuurwerk voor de bijna-jarige aan onze tafel kunnen komen. ‘Natuurlijk! Wilt u dat we ook voor hem zingen?’ had het meisje gevraagd. ‘Want dan vraag ik er even een paar collega’s bij.’ Mijn moeder had naar de kinderen gekeken en ‘Ja, doe maar,’ gezegd.

Nu verzamelen ze zich dus om onze tafel, zes man sterk. Het gebakje met vuurwerk staat al voor mijn vaders neus. Het gezang klinkt enigszins ingetogen, maar feestelijk genoeg om de aandacht te trekken van de mensen om ons heen. Ik maak foto’s, zoals mijn moeder gevraagd heeft, en leg vast hoe ongemakkelijk mijn vader om zich heen kijkt. Deze aandacht wil hij niet. Arme man. Gelukkig duurt het nog een jaar voordat hij 65 wordt.