Precies twintig jaar geleden kreeg ik mijn eerste valentijnsroos van mijn eerste echte vriendje. Nou ja, eigenlijk was het mijn tweede roos. De bloem die ik het jaar daarvoor op school van de valentijnscommissie kreeg, bleek bij nader inzien toch niet voor mij bedoeld. Er zat nóg een Berber Bouma op onze locatie en omdat de stille aanbidder zijn oog op háár had laten vallen, moest ik mijn roos weer inleveren.

De roos die ik destijds van mijn vriendje kreeg was overigens evenmin een succes. Ik was zestien, jong en onervaren in de liefde. Tuurlijk, ik was wel eens verliefd geweest, had in de jaren ervoor ook wel eens een valentijnskaart gestuurd (met als een echte puber urenlang getwijfel of ik x, xxx of =xxx= zou schrijven). Nu was het anders: ik had echte verkering – en geen idee hoe dat eigenlijk moest.

We kenden elkaar al van de middelbare school, waar hij me vooral was opgevallen omdat hij dezelfde sneakers had als ik. Weken had ik op die schoenen moeten wachten,  de enige winkel in Leeuwarden die ze verkocht had de juiste maat steeds niet, maar dat hij die skateschoenen óók had, getuigde van goede smaak.

Tijdens het oud-en-nieuwfeest in Leeuwarden hadden we dan echt verkering gekregen. Ik vond het fantastisch, maar had geen benul van hoe je dat moest doen: verkering hebben en vriendinnetje zijn.

Ik dacht nog dat ik er steeds beter in werd, toen hij me op valentijnsdag een roos gaf. Ik  was helemaal in de wolken, tot hij vertelde dat het een afscheidscadeautje was. Het ‘zomaar’ uitmaken vond hij zo onaardig en daarom had hij een bloem voor me gekocht om zijn woorden kracht bij te zetten.

Met tranen in mijn ogen fietste ik even later naar de supermarkt, waar ik uitgerekend die dag mijn bijbaantje als caissière begon. De verkering had anderhalve maand geduurd; de roos heeft nog weken op mijn kamer gelegen.

Nu ben ik al jaren getrouwd en is van stille aanbidders geen sprake meer. Mijn man en ik doen niet aan valentijn. Wij hebben dat zogenaamde feest niet nodig om elkaar te zeggen dat we van elkaar houden. Misschien is het wel daarom dat ik niet vandaag, maar gisteren al een bos rozen en een reep chocolade van hem kreeg.