Ruim veertig kleuters kijken met grote ogen en open monden naar me, terwijl ik over de rode loper flaneer. ‘Dit is zó leuk!’ verzucht een jongetje. Een ander voelt stiekem aan de stof van mijn jurk. ‘Oh, hij is echt superzacht!’ constateert hij dan, waarop zijn buurmeisje ook even wil voelen. Niet alleen de kinderen genieten, ik straal zelf ook terwijl ik in mijn trouwjurk in het speellokaal sta.

De afgelopen weken hebben de kinderen van groep 1 en 2, waar ook onze jongste bij hoort, gewerkt over het thema ‘Kikker is verliefd‘, naar het boek van Max Velthuis. Hoe kun je een periode die in het teken staat van hartjes en rozen, van vlinders en kriebels, beter afsluiten dan met een modeshow, waarbij ouders en juffen hun trouwkleding tonen?

Na onze bruiloft heb ik mijn jurk laten stomen en heeft mijn man hem ergens achter een schot op zolder opgeborgen. Deze week heeft hij hem weer tevoorschijn gehaald en mijn moeder heeft me, net als acht jaar geleden, geholpen om hem te passen. Hoewel ik me nog wat onwennig voelde in al die lagen witte stof, straalde zij alsof ik nóg een keer het jawoord zou gaan geven.

In een lokaal met voor de gelegenheid geblindeerde ramen kleed ik me samen met de andere bruiden om. De meeste dragen hun eigen jurk, een enkeling die van een moeder of vriendin. Terwijl een van de vrouwen met linten de rugzijde van mijn jurk dichtsnoert, vraag ik me af wat ik eigenlijk met mijn haar moet doen. Word ik nu ook nog zenuwachtig? Voor een optreden voor kléúters?

De juf van groep 1 kondigt ons aan wanneer we één voor één het speellokaal binnen schrijden. De kleuters zitten aan beide zijden van een rode loper te wachten, hun nieuwsgierige blikken op de deuropening gericht.

Terwijl juf de bijzonderheden van mijn jurk toelicht, voel ik alle kinderogen vol bewondering op mij gericht. Wat is dit leuk om te doen! Wanneer de meeste gezichtjes weer naar de deuropening draaien, benieuwd naar de volgende jurk, is er één meisje dat maar met een verliefde blik naar me blíjft kijken. Het is mijn jongste dochter, die bijna niet meer weet hoe ze het heeft. ‘Mama, je bent zó mooi!’ zucht ze.

Aan het eind van de show proosten we met de kinderen. We tikken onze glazen met alcoholvrije bubbels tegen die van hen en praten nog even na. Mijn meisje zit bijna aan me vastgeplakt en heeft maar één vraag: ‘Mama, doe je die jurk morgen weer aan?’