Uitgeteld hangen we voor de televisie. Mijn oudste onder een dekentje, languit op de bank. De jongste eveneens onder een dekentje, maar dan boven op mij. Op tafel een kan ranja en een schaal vers gepofte popcorn, op Netflix een film die we al tien keer eerder hebben gezien, maar die daardoor wel lekker voorspelbaar is. Ik vind het best, ik ben op.

Net als velen zagen mijn man en ik al aankomen dat de scholen dicht zouden gaan. We hadden onze oudste er voorzichtig op voorbereid, zodat het slechte nieuws iets minder hard binnen zou komen. ‘Maar dat wil ik niet!’ had ze gezegd. ‘Ik wil werken en leren!’

Ook ik wilde het niet. Natuurlijk biedt thuiswerken interessante mogelijkheden; de afgelopen dagen heb ik meer over afstandsleren geleerd dan in de dertien jaar hiervoor, maar het is gewoon niet hándig. Ik bedoel: zie maar eens serieus te videobellen met zesentwintig leerlingen terwijl je dochter van vijf komt vragen wat je aan het doen bent.

Bovendien ben ik niet de enige die thuis moet werken, de kinderen moeten er eveneens aan geloven. De oudste krijgt dagtaken van haar meester, met opdrachten voor taal, rekenen, spelling en gym. De eerste twee dagen was ze apetrots op haar bureau, dat nu als echte werkplek is ingericht. Ze ging superfanatiek aan de slag, liet me alle opdrachten zien die ze gemaakt had, maar nu is ze er klaar mee.

Ook de jongste krijgt huiswerk. In de kleuterklas werkten ze aan het thema ‘boerderij’ en dat wordt doorgetrokken naar huis. Mijn man gaat met haar op zoek naar voorjaarsbloemen, ik vouw varkens met haar en help haar woorden in lettergrepen te hakken. Vandaag kreeg ze echter de opdracht een boerderij te bouwen voor haar speelgoeddieren en dat vond ze stom. Ze wilde liever buiten spelen, maar daar waren geen andere kinderen. Nog stommer.

Het thuiswerken op zich is nog best te doen. We maken planningen voor de meiden, zodat ze weten wat ze van de dag kunnen verwachten. Na de lunch hebben de kinderen allebei een half uur kamertijd, zodat iedereen weer even op adem kan  komen. We zorgen ervoor dat we elke dag naar buiten gaan, frisse lucht snuiven, zelfs als dat betekent dat onze oudste in de tuin staat te wachten tot ze weer naar binnen mag.

Ja, dat thuiswerken gaat wel. Het zijn de hectiek, de onrust en het voortdurende schakelen die de situatie zo lastig maken. Juist wanneer ik met collega’s chat over de lesvoorbereiding, heeft de oudste hulp nodig met haar online opdrachten. En net als ik met een therapeut aan het videobellen ben, heeft de jongste haar boerderij toch afgemaakt en moet ik nú komen kijken.

Je kunt nog zulke mooie planningen maken, het leven houdt zich daar niet aan. Zeker niet wanneer je van het ene op het andere moment met elkaar thuis komt te zitten en je je moet aanpassen aan omstandigheden die voor iederéén nieuw zijn.

De eerste dagen ging het best goed, maar vandaag is de koek op. De oudste is met geen mogelijkheid aan het werk te krijgen en ook de jongste heeft nergens zin in. Ik ben overprikkeld van alle mails, appjes en telefoontjes en vind het ook wel even best. Ranja, popcorn en een film. Weekend. Ik ben er niet vaak zó erg aan toe geweest.