‘Willen jullie rekening houden met de afstand?’ klinkt het krakerig en blikkerig uit de voor de gelegenheid opgehangen luidspreker. ‘Anderhalve meter graag.’ Sommige mensen kijken elkaar aan en zetten een klein stapje opzij, maar de meeste doen niets. Hooguit halen ze hun schouders op, terwijl ze hun blik niet losmaken van het telefoonscherm in hun handen.

Mijn plan was vrij eenvoudig: snackbar bellen, bestelling doorgeven, afhalen en er thuis met man en kinderen van genieten. De voicemail gooide echter roet in het eten; telefonisch bestellen kon niet, het moest online. Lichtelijk gefrustreerd zocht ik de website op, waar ik las dat het minstens een halfuur zou duren voor mijn kroket gebakken zou zijn. Mooi niet dat ik zo lang zou wachten! Ik fietste er wel op de bonnefooi naar toe.

Eigenlijk wilde ik helemaal geen patat eten. En als het dan toch moest, dan graag uit de airfryer. Niet eens omdat dat gezonder is, want daar heb ik nog mijn twijfels over, maar wel omdat die patat veel knapperiger is dan die kleffe frieten van de snackbar. De dochters denken daar anders over. Met name de oudste vroeg al zó lang om kipnuggets van de snackbar, dat ik overstag ben gegaan.

Je mag alleen naar binnen om te bestellen en moet de zaak daarna via de nooduitgang verlaten. Nu sta ik dus buiten te wachten, samen met zo’n twintig anderen, en ik vind het verschrikkelijk. Het lijdzame, het gelatene, het zinloze – het staat me zó tegen! Het kan best zijn dat ik eten besteld heb, ik wíl hier niet staan.

De enige uitweg die ik zie, ligt bij de groenteboer, direct naast de snackbar. Daar ben ik kind aan huis en ik neem ruim de tijd om de ananas uit te kiezen die ik straks in de yoghurt kan doen. Ze willen hem ook nog voor me snijden, wat ik natuurlijk toejuich. Ik blijf hier graag wat langer om maar niet daar buiten te hoeven staan.

Toch zijn er slechts een paar minuten verstreken wanneer ik me weer bij de troep wachtenden voeg. Met mijn geschilde ananas in een plastic zakje doe ik mijn uiterste best nonchalant tegen de kisten met aardappels te leunen. Het lukt me niet.

Hebben die mensen niets beters te doen dan patat eten? Wat is er mis met zelf koken? Waarom stáán we hier allemaal? Mijn frustraties lopen hoog op terwijl mijn horloge vertelt me dat ik inmiddels al ruim een halfuur sta te wachten. Er is geregeld iemand naar buiten gekomen om bestellingen uit te reiken, maar de mijne is nog niet omgeroepen.

‘Graag afstand houden, mensen!’ klinkt de krakerige en blikkerige stem weer. Ik heb veel voor mijn kinderen over, maar er zijn grenzen. Ik weet niet hoe lang dit nog duren gaat, maar één ding is zeker: de volgende keer dat we patat eten, zet ik de airfryer wel aan.