Terwijl sommige kinderen nog met elkaar kletsen, begint het meisje al te praten, haar ogen strak op het blaadje in haar handen gericht. ‘Mijn spreekbeurt gaat…’ De meester onderbreekt haar, om de groep tot stilte te manen en alle aandacht te vragen voor dat meisje voor de klas. Míjn dochter. Ondertussen zit ik achter in het lokaal inwendig te juichen: ze gaat het gewoon dóén!

Toen aan het begin van het schooljaar bekend gemaakt werd dat je in groep 4 een spreekbeurt mócht houden, maar dat het niet verplicht was, was mijn meisje duidelijk. Daar zou ze zeker niet aan beginnen, veel te eng. Dat het in groep 5 wel zou moeten, baarde haar al genoeg zorgen.

Het was echter begin maart toen ze in de bibliotheek boekjes over cavia’s vond. Die waren leuk, want zo kon ze leren over haar eigen cavia. Tijdens het lezen bedacht ze dat het ook wel interessant zou zijn om haar klasgenootjes over die dieren te leren. ‘Mam,’ vroeg ze, ‘denk je dat ik toch nog een spreekbeurt mag houden?’

Op school maakte ze een afspraak met de meester, thuis begonnen we met het maken van een mindmap en het verzamelen van informatie. Mijn meisje liep over van enthousiasme en had echt zin om haar spreekbeurt te houden, toen corona roet in het eten gooide. ‘Als ik niet naar school mag, hoeft die spreekbeurt van mij ook niet meer,’ merkte ze verdrietig op.

Corona duurde lang en de spreekbeurt raakte in de vergetelheid. Omdat de bibliotheek dicht was, konden we de boeken niet terugbrengen. Toen school na verloop van tijd wel weer open ging, viel haar oog erop. ‘Ik ga meester vragen of ik mijn spreekbeurt tóch mag houden,’ sprak ze strijdlustig.

Vandaag is het dus zo ver. Met haar tekst in de hand en de cavia’s op het bureau voor zich, staat mijn meisje klaar om haar presentatie te houden. Ik doe mijn best om niet op te springen van de bank en al vooraf te applaudiseren. Ik ben zo trots op haar!

Na een paar minuten mag het gelukkig alsnog. Naast de veelgehoorde tips luider te spreken en meer uit het hoofd te vertellen, wordt mijn meisje door haar klasgenoten overladen met complimenten: ‘Je gaf veel informatie.’ ‘Je maakte leuke grapjes.’ ‘Je wist antwoord op bijna alle vragen.’

Alle kinderen mogen de cavia’s nog even bekijken, aaien en een stukje wortel geven. Mijn dochter is in haar element en ze straalt. Nee, wíj stralen. Ik zag al voor me hoe ze op het moment suprême dicht zou klappen en geen woord over haar lippen zou krijgen, maar het ging fantastisch.

‘Volgend jaar wil ik weer een spreekbeurt houden, mam,’ vertelt ze terwijl we naar huis lopen. ‘Maar dat kan natuurlijk niet nog een keer over cavia’s. Wil je vast nieuwe huisdieren voor ons kopen?’