Wandelen is de beste manier om mijn hoofd leeg te maken. De afgelopen jaren heb wel ik geleerd dat ik niet geschikt ben voor mindfulness of traditionele meditatie, maar tijdens het wandelen lopen alle zorgen zó uit mijn gedachten weg. Heerlijk!

Vandaag ga ik voor het Vosbergenpad: veertien kilometer weilanden, bos en hei. Als ik uit de auto stap en de geur van naaldbomen ruik, adem ik extra diep in, in de hoop de rust van het bos alvast in me op te nemen.

Het lukt niet; mijn hoofd bonkt nog omdat het vol zit met afspraken die gemaakt, verzet en afgezegd moeten worden. Met de was die nog gedraaid moet worden en de planten die nog water moeten krijgen. Dit is geen rust, dit is geratel. Het is zo jammer dat mijn brein geen pauzeknop heeft!

Toch ga ik vol goede moed op pad. Los van die praktische dingen heb ik genoeg andere zaken om over na te denken. Dat wil ik best éven doen, maar ik wil vooral uitwaaien. Even niets áán mijn hoofd en vooral geen gedachten ín mijn hoofd.

Mijn hart maakt een sprongetje als ik in een weiland aan de rand van het bos een ree zie grazen. Verderop lopen twee ooievaars op hoge poten door het gras en overal om mij heen scheren zwaluwen sierlijk, schijnbaar moeiteloos door de lucht, op zoek naar insecten. Ook al zijn ze met vele, ze maken beslist nog geen zomer: het miezert al de hele tijd.

Terwijl de kilometers vorderen, gaat het met mij eveneens de goede kant op. Ik merk dat ik steeds minder aandacht heb voor mijn gedachten en steeds meer voor de omgeving. Dat is ook niet gek: ik kom langs een prachtig kasteel en geniet van het geluid van rustig klaterende beekjes. Ik wist niet eens dat die hier waren!

Op de heide, bij het Zwolse bos, ben ik helemaal in mijn element. De grond voelt zacht onder mijn voeten en door de wind danst mijn haar alle kanten op. Zelfs de zon piept voorzichtig tussen de wolken door, alsof ze speciaal voor mij schijnt. Ik hoef alleen maar te lopen, verder helemaal niets.

Dan zie ik het bordje staan: Kwetsbaar gebied. Verboden toegang. Dat is het! schiet door me heen. Mijn lichaam, mijn hoofd, is óók kwetsbaar gebied. Laat me lekker een poosje liggen, zodat alles kan bezinken en tot rust kan komen. Geef me tijd om langzaam te herstellen, dan bloei ik daarna wel weer voorzichtig op.

Maar natuurlijk ben ik geen heide. Hoe kwetsbaar en labiel ik me soms ook voel, ik heb de rust niet om te liggen. Ik zou alleen maar draaien, nat en koud worden. Beter blijf ik lopen en vermijd ik het kwetsbare gebied. Misschien herstelt het zichzelf wel.

De laatste kilometers wandel ik verder op het ritme van de up-tempo liedjes die elkaar plotseling in mijn hoofd afwisselen. Af en toe betrap ik me er zelfs op hardop te zingen. Ik grinnik zachtjes. Dit ben ik niet gewend!

Terug bij de auto, een kleine vijftien kilometer verder, zijn het weer én mijn humeur flink opgeklaard. Met een heerlijk leeg hoofd stap ik in. Dat alle zorgen en gedachten straks weer keihard terug zullen komen, negeer ik zo lang ik kan.