Enthousiast trapt mijn oudste dochter voor me uit, haar knieën raken het stuur zowat. We zijn onderweg naar de fietsenmaker, om te kijken naar een nieuwe tweedehands fiets, en ze kan niet wachten tot we er zijn.

Eigenlijk wilden we het uitstellen tot haar verjaardag, maar ze is echt te groot voor de fiets die ze nu heeft. Nieuwe fietsen zijn duur, dus heb ik ‘onze’ fietsenmaker gevraagd of hij nog tweedehands exemplaren heeft staan.

Nu staan we dus in zijn winkel. Woest kijkt mijn meisje naar de Batavus die voor haar staat. ‘Hij is blauw!’ spuwt ze. ‘En er zit ook geen mandje op!’ Ze trekt een vies gezicht. ‘Hij is echt superlelijk,’ besluit ze.

Goed. Dat we deze fiets niet zullen kopen, is duidelijk. ‘Wil je er toch heel even op gaan zitten?’ vraag ik. ‘Dan kunnen we zien of de maat goed is voor jou.’ Daar wil ze evenmin van weten: ‘Jakkes, dat doe ik écht niet!’ Wat ik ook probeer, ze weigert zelfs náást de fiets te gaan staan. ‘Hij moet groen met roze zijn,’ zegt ze. ‘Net als de fiets die ik nu heb.’

De fietsenmaker blijft optimistisch en denkt met ons mee. ‘Ik heb er nog wel één staan die op de jouwe lijkt,’ vertelt hij. ‘Die is van een ander meisje, maar dan kun je vast even voelen hoe hij zit.’ Het idee, dat mij best aanspreekt, wordt keihard door haar afgeschoten: ‘Waarom zou ik op een fiets gaan zitten als ik hem toch niet krijg?’

Ik haal mijn schouders op en kijk de verkoper verontschuldigend aan, maar hij blijft glimlachen. ‘Je kunt het ook positief zien,’ zegt hij. ‘Het scheelt je voorlopig een boel geld. Veel ouders zouden blij zijn met zo’n reactie.’

Daarna richt hij zich tot mijn oudste: ‘Zullen we anders samen even naar jóuw fiets kijken? Misschien kunnen we hem wel zo maken dat je die nog een poosje houden kunt.’ Tot mijn verbazing loopt ze glunderend voor hem uit.

Het zadel gaat omhoog en ze fietst een rondje. Huilend komt ze terug, maar ze kan niet vertellen wat er is. Pas als de fietsenmaker het zadel stapje voor stapje weer terugbrengt naar het niveau waarop het eerder ook zat, drogen de tranen langzaam op.

Wanneer we even later naar huis fietsen, vliegt ze weer voor me uit. Haar knieën raken het stuur zowat, maar het geeft niet. Voorlopig is zij gelukkiger zónder nieuwe fiets.