‘Zit je lekker, mam?’ vraagt mijn oudste dochter. ‘Geniet jij nog maar even van de koffie, dan hangen wij de was wel op.’ Met een glimlach leun ik achterover in de kussens van de tuinbank. Ik sluit mijn ogen, zodat de zon mijn gezicht kan strelen. Ondertussen hoor ik hoe de meiden het wasgoed zo snel mogelijk aan de lijn proberen te krijgen.

De eerste week van de vakantie was een regenachtige. Op geen enkele manier deed het weer denken aan de zomer die het zou moeten zijn. Met bakken viel het water uit de lucht. Vrienden die al met hun kroost op de camping zaten, waren zelfs terug gekomen omdat ze het echt niet meer volhielden in de tent.

Vanaf nu wordt er gelukkig beter weer voorspeld, in ieder geval voor een paar dagen. Ik verheug me erop met de meiden naar het bos te gaan, naar speeltuinen, meertjes en plassen… Alles om maar zo veel mogelijk zon en zomer mee te pakken.

Zij hebben echter van vriendinnetjes gehoord dat de overdekte speelparadijzen na maanden van coronasluiting weer geopend zijn. ‘Mogen we naar de ballenbak, mam?’ zeuren ze al dagen. ‘Daar zijn we al zó lang niet geweest!’

Als ik tegenwerp dat zo’n ballenbak voor hén wel leuk is, maar dat ik er niet veel aan vind, denken ze de situatie om: ‘We beloven dat je geen last van ons hebt, mam, we zullen lief gaan spelen. Dat is voor jou toch ook fijn? Dan kun jij rustig de krant lezen, of een boek. Daar houd je toch van?’

Ik heb me laten ompraten. Zodra ik de koffie op heb, gaan we naar de ballenbak, heb ik beloofd. En dus ontfermen zij zich samen over de was, zodat ik meer tijd heb voor koffie. ‘Je moet wel een beetje doordrinken, mam,’ spoort mijn oudste aan. ‘Zal ik je vast opnieuw inschenken?’

Ik open mijn ogen en kom overeind. Belofte maakt schuld; we gaan!