‘Ja! Ik zie er één!’ roept de jongste dochter, terwijl ze enthousiast naar de gevonden poster rent. De oudste vliegt haar achterna, noteert het woord dat erop staat op haar antwoordformulier. ‘En daar ook!’ roept ze ondertussen. Gelukkig ligt de tijd dat je muisstil moest zijn in de bieb al een poos achter ons.

Ik vond het een prachtidee voor de zomer: een fietstocht vanuit de bibliotheek langs verschillende kinderzwerfboekenstations in de stad. Sportief, educatief en met een beetje geluk nog leesbevorderend ook. Zowel mijn moeder- als mijn leraressenhart begon er blij van te kloppen.

Had ik kunnen weten dat het zou gaan regenen, net op het moment dat we de fietstocht startten? Als we bij het eerste zwerfboekenstation aankomen klagen de meiden dat ze ‘drijfnat’ zijn. Eigenlijk willen ze stoppen met de hele onderneming. Dat ze zomaar een boek uit het kastje mogen pakken en er nog een sticker in mogen plakken ook, trekt ze echter over de streep: we gaan door.

Het tweede station staat in het gebouw waar ook onze huisarts zit. ‘Moeten we naar de dokter?’ vraagt de jongste met grote ogen. ‘Nee hoor,’ lach ik. ‘Bij de apotheek staat ook een boekenkast.’ ‘De apotheek?’ schrikt de oudste. ‘Maar ik wil helemaal geen pilletjes!’ Zonder pilletjes, maar met nieuwe stickers in hun boeken, stappen we even later weer op.

Vooraf vond de oudste het maar niets dat haar zusje bij mij op de fiets mocht en dat zij zelf moest trappen. ‘Als je aan een fietsspeurtocht meedoet, moet je ook op je eigen fiets,’ was haar stellige overtuiging. Nu komt ze erop terug: ‘Misschien was het voor haar toch wel ver, hè mam? Ze is natuurlijk ook nog niet zo groot als ik.’ De trots staat nog net niet op haar voorhoofd geschreven.

Gelukkig stopt het met regenen. Via een tweede apotheek en een fietsenwinkel komen we bij het mooiste zwerfboekenstation: dat in het restaurant van de Hema. Op vertoon van hun boeken mogen de meiden een gratis drankje uitzoeken en natuurlijk trakteer ik op muffins en tompoucen. Stralend snoepen ze van hun gebakjes. ‘Dit is wel een lekkere speurtocht, vind je ook niet, mam?’

Terug in de bibliotheek laten de meisjes hun boeken en de daarin verzamelde stickers aan een medewerkster zien. Met rode wangen nemen ze de verdiende cadeautjes aan. Daarnaast krijgen ze een formuliertje voor het tweede deel van de speurtocht: posters met woorden zoeken in de bieb.

En daar zijn we nu mee bezig. Bij het boeken kiezen en stickers plakken gingen de meiden nog gelijk op. Nu ontstaat er competitie, want de oudste lijkt meer posters te vinden dan haar zusje. Stiekem wijs ik de jongste op een poster die ze beiden nog niet ontdekt hebben. ‘Ik zie er één!’ roept ze trots.

Opgedroogd, met een goed humeur en fietstassen vol boeken rijden we even later terug naar huis. De speurtocht kostte flink wat energie, maar hij was beslist de moeite waard. Ik ben benieuwd wat ik vanavond voor het slapengaan aan de meiden voorlezen mag.