De meeste berichten op Facebook scroll ik vrij gauw voorbij, maar dat van een stralend meisje met een glimmende oorkonde trekt mijn aandacht. Het kind ken ik niet, de trotse moeder daarentegen wel. En haar trots is terecht: haar dochter, die pas in groep 3 zit, heeft alle ouderegroepers van haar school verslagen en is uitgeroepen tot voorleeskampioen.

Toen mijn oudste meisje twee weken oud was, had ik al een bibliotheekpasje voor haar geregeld. Ik kon niet wachten tot ik haar voor mocht lezen. Dat de eerste Boekstartboekjes enkel plaatjes bevatten en dat mijn meisje nog lang niet in staat was om haar blik daarop te focussen, vond ik niet erg. We lazen samen, het idee was goed genoeg.

Ik weet nog goed hoe mijn tante Ina, elke vakantie waarin we bij haar logeerden, mijn broertje, zusje en mij voorlas. We zaten dicht tegen elkaar aangekropen op de uitgeklapte slaapbank en vroegen iedere keer om hetzelfde boekje over varkentje Valentijn. Soms kreeg mijn tante ons zover dat ze iets anders voor mocht lezen. Toch stelden wij steeds dezelfde vraag als het boek uit was: ‘En dan nu Valentijn?’

Het zijn die persoonlijke klassiekers die blijven hangen, die je met liefde weer doorgeeft aan je eigen kinderen. Zo heb ik niet alleen het boekje van Valentijn talloze keren aan mijn meiden voorgelezen, ook dat van Pudding Tarzan kennen ze goed. Meester Theo las het voor toen ik op de basisschool zat en ik ben de humoristische teksten en tekeningen nooit meer vergeten.

Als ik mijn leerlingen tegenwoordig voor wil lezen, vinden ze dat vaak vreemd. De twaalfjarigen voelen zich daar veel te oud voor, om over de zestienjarigen maar niet te spreken. Toch hangen ze na een poosje allemaal aan mijn lippen en zuchten ze teleurgesteld wanneer ik het boek dichtklap.

Met mijn voorlezen heb ik nog lang niet zoveel jongeren kunnen overtuigen van de rijkdom van boeken als ik zou willen. Toch houd ik stug en enthousiast vol voor die paar die wél meer willen. Zo zal ik Ronald nooit vergeten. Eerst haatte hij boeken, maar later schreef hij vrijwillig recensies voor de schoolkrant. ‘Dat had u niet gedacht, hè,’ merkte hij zelf op, ‘dat u míj nog aan het lezen zou krijgen!’

Ik voel de trots van de Facebookmoeder voor haar kleine voorleeskampioen. Ook omdat wíj elkaar kennen doordat we vroeger allebei voorleeskampioen waren op onze eigen scholen. We mochten daar destijds samen over vertellen op de lokale radio en voelden ons minstens bijna-beroemd.

Ik zucht vergenoegd. Eén berichtje op Facebook en mijn boekenhart en -hoofd stromen over van de herinneringen. De titels en verhalen die me zijn voorgelezen, die ik later zelf uitspelde en die ik nóg later aan anderen voorlas, poppen in mijn gedachten op, buitelen over elkaar heen en vechten om aandacht. Het is een beetje druk in mijn hoofd, maar de drukte vervult me met warmte en trots.