Het was een ijzig koude, donkere avond, zoals vaak op 5 december. Voorzichtig zette ik de doos, verpakt in kleurrijk papier en voorzien van een passend gedicht, op het stoepje voor de deur. Daarna haalde ik diep adem, drukte op de bel en rende weg zo snel ik kon.

Wat hieraan vooraf ging, was minder spannend, maar minstens zo leuk. Het begon allemaal met de vraag die ik aan mijn beste vriendin stelde: ‘Hoe kan ik je ooit bedanken?’ Het was in de sporthal, tijdens een badmintonwedstrijd. Wat de aanleiding was, weet ik niet eens meer, waarschijnlijk iets futiels. Haar antwoord zal ik echter nooit vergeten: ‘Met honderd repen chocolade.’

Vanzelfsprekend was het als grap bedoeld. Honderd repen chocolade waren ook veel te groot als bedankje voor een kleinigheid. Toch begon ik de dag erop met verzamelen, een onderneming die uiteindelijk enkele weken in beslag zou nemen. Want áls ik het zou doen, moest het natuurlijk wel goed: ik ging voor honderd verschillende repen. Puur, haar favoriete smaak.

Bij supermarkten en drogisterijen kocht ik dus niet alleen chocolade van bekende namen, maar ook alle huismerkrepen, in zo veel mogelijk verschillende vormen en formaten. Bij speciaalzaken en chocolatiers kocht ik onbekende, handgemaakte, extra pure en extra dure repen. Hoe langer mijn missie duurde, hoe meer plezier ik erin kreeg. En ik bleef kopen, tot ik uiteindelijk, na weken zoeken en speuren, het magische getal bereikte.

Op Sinterklaasavond, de perfecte gelegenheid, bezorgde ik de ingepakte doos vol chocolade bij mijn vriendin. Natuurlijk zou ze weten dat het cadeau van mij kwam, maar ik wilde haar graag verrassen en toch minstens een paar minuten in het ongewisse laten.

Inmiddels is het jaren geleden dat ik die repen verzameld en gegeven heb. Nu ik privé in een lastige situatie zit, logeer ik enkele dagen per week bij diezelfde vriendin. Ze is echt fantastisch; als ik vraag of ik weer langs kan komen, is het antwoord steevast ‘gezellig’. En ze meent het nog ook!

Ik ben mijn vriendin enorm dankbaar voor alles wat ze voor me doet. En juist daarom durf ik die ene vraag niet meer te stellen, uit angst voor het antwoord. Want als iets kleins al honderd repen waard is, wat zou ik haar dan nu moeten geven? Sommige dingen zijn onbetaalbaar, daar kunnen nog geen miljoen chocoladerepen tegenop.