De kamer is een puinhoop. Mijn oudste dochter staat in haar ondergoed de vloer te dweilen, terwijl de jongste, verkleed als Piet, worstelt met de stofzuiger. Beide meisjes zingen enthousiast mee met de sinterklaasliedjes die uit de iPad schallen. Uit ervaring weet ik dat ze dat úrenlang vol kunnen houden, zeker op een dag als deze.

’s Morgens vroeg begint het al, als de meiden wakker worden met maar één gedachte: vandaag komt Sinterklaas in Nederland aan! Wanneer de pyjama’s uit gaan, is het niet meer dan logisch dat ze zich allebei in een pietenpakje hullen. Als opwarmertje dansen ze mee met Kinderen voor Kinderen op de televisie, daarna maken ze de kamer klaar voor de grote intocht.

Ze spreiden het Twister-kleed uit, zodat ze daar de pepernoten op kunnen strooien die ik niet vertrapt in het vloerkleed wil hebben. Een grote kan ranja in de aanslag. Chocolademunten, -letters en -lolly’s. De ogen strak op het scherm en de televisie een stukje harder wanneer de tune start die ze woordelijk uit hun hoofd kennen: ‘Dit is het Sinterklaasjournaal met Dieuwertje Blok.’

Dat er vanwege corona geen intocht in de stad is, is voor ons een zegen. Door de enorme hoeveelheid mensen en alle geluiden zijn de meiden meestal al overprikkeld voor Sint een voet aan wal heeft gezet. Ik vind het dus helemaal niet erg dat die spanning en stress ons vandaag bespaard blijven.

De oudste is acht; grote kans dat dit het laatste jaar is waarin beide meisjes nog geloven in het bestaan van de goedheiligman. Ik geniet intens van hun gezichten, waarop een mengeling van verrukking, enthousiasme en onzekerheid prijkt. Hoe spannender het op televisie wordt, hoe dichter de jongste tegen me aan komt zitten, terwijl ze pepernoot na pepernoot in haar mond stopt.

Bij het Sinterklaasjournaal hebben ze er wederom een fantastische intocht van gemaakt. De meiden zijn blij dat alles toch goedkomt en barsten uit in luid gejuich wanneer Sinterklaas door het televisiescherm toezegt dat ze vanavond hun schoen mogen zetten.

‘Maar dan moeten we wel opruimen en schoonmaken, mam,’ merkt de oudste op. ‘Want we willen natuurlijk niet dat de Pieten in een rommelig huis komen!’ Ze voegt de daad bij het woord door het schoenenkastje in de gang opnieuw in te richten. De jongste haalt de bezem uit de kast en ik krijg de opdracht de bak van de cavia’s te verschonen.

Hoewel ik het opruimidee van mijn meisjes van harte toejuich, word ik niet direct gelukkig van de uitvoering ervan. Binnen de kortste keren staat de hele woonkamer op de kop. Wanneer ik in de tuin bezig ben met de caviakooi, komt de jongste in haar maillot naar buiten lopen en gaat de oudste met een veel te nat vaatdoekje alle keukenkastjes langs.

De jongste is nog aan het stofzuigen, als de oudste al op haar knieën met een dweil door de kamer wil. ‘Mag ik ook dat ding uit de schuur gebruiken om de vloer schoon te maken?’ vraagt ze. Na drie keer ‘Nee’, want dan krijg ik de vloer nooit meer droog, geef ik me de vierde keer gewonnen en zeg ‘Ja’.

Ik laat de meiden met hun ontembare enthousiasme maar doorrazen. De oudste trekt steeds meer kleren uit, want ze heeft het ook zó warm! Het is duidelijk dat ze álles over hebben voor een mooie/fijne/lekkere verrassing van Sinterklaas en zijn niet meer te houden. ‘Een beetje’ bestaat niet bij ons thuis, het is ‘alles’ of ‘niets’ en volgzaam zijn is soms het beste wat je kunt doen.

Wanneer de schoonmaaktornado’s langzaamaan afzwakken, lijkt ons huis ontploft. Alle goede bedoelingen ten spijt zijn plannen en organiseren duidelijk niet onze sterkst ontwikkelde punten. Maar het geeft niet. De meiden zijn tevreden en ze kunnen niet wachten tot ze vanavond hun schoen mogen zetten. Ik ben benieuwd wat ze er morgen in vinden: een cadeautje of een poetsdoek.