Sinds ik achterover ben gaan zitten en me over heb gegeven, voel ik hoe de rust zich langzaam door mijn lijf verspreidt. Mijn handen liggen losjes in mijn schoot, mijn benen en billen voelen steeds zwaarder aan. Mijn ademhaling vertraagt en af en toe sluit ik zelfs mijn ogen. Ik ben dan ook lichtelijk teleurgesteld als de mondhygiëniste me vertelt dat ze klaar is. Gelukkig mag ik straks nog naar de tandarts.

Toen ik de afspraak in mijn agenda zag staan, baalde ik flink. Scheiden, re-integreren en voor twee fantastische, maar niet-zo-makkelijke meiden zorgen blijkt zó’n intensieve combinatie dat ik doodop ben. Ik ben hartstikke labiel en zit er zowel fysiek als mentaal helemaal doorheen. Ik heb domweg de energie niet om naar de tandarts te gaan!

Tot ik in mijn hoofd de knop ‘omdenken’ aanzet. Je kunt zo’n bezoek immers als iets vervelends zien, maar met de juiste instelling kan het net zo goed superrelaxed zijn. Met de meest positieve mindset ooit stap ik dan ook over de drempel.

De wachtkamer blijkt geheel aangepast aan de coronarichtlijnen. Dat werkt in mijn voordeel, want de geschakelde kunststof stoeltjes zijn vervangen door vier op veilige afstand geplaatste leren fauteuils. Met mijn armen op de leuningen wacht ik ontspannen af tot ik geroepen word. Dat dat een kwartier later is dan afgesproken, vind ik ineens geen enkel probleem.

Bij de mondhygiëniste in de stoel voel ik me volkomen op mijn gemak. Terwijl zij mijn tandsteen verwijdert, droom ik lekker weg. En dan heb ik het nog niet eens over de tandarts zelf. Zachtjes mompelend inspecteert hij mijn gebit met zijn bekende spiegel en haakje en neemt daar alle tijd voor. Heerlijk!

Wanneer ook hij na een paar minuten weer overeind komt, weet ik dat mijn zen-moment voorbij is. Hij zal zeggen dat alles in orde is en dat ik pas over een halfjaar terug hoef te komen. Jammer, net nu ik zo mindful, ontspannen en relaxed ben.

Maar dan spreekt hij de woorden waar ik niet op had durven hopen: ‘In de één-na-achterste kies links zit een groot gat. Om daar wat aan te kunnen doen, moet ik eerst de vulling uit je verstandskies verwijderen. Dat is best ingewikkeld, dus mag je een afspraak van vijftig minuten plannen.’

Yes! Vijftig minuten! Ik kan mijn geluk niet op en húppel bijna naar de balie. Stralend maak ik een nieuwe afspraak. Over een paar weken mag ik weer een uurtje ontspannen. Ik kijk er nu al naar uit.