‘Dankjewel, mam,’ fluistert mijn oudste meisje. Het is al de derde keer vandaag dat ze het zegt. Ze geeft me er een dikke knipoog bij en zorgt ervoor dat haar zusje haar niet kan horen. Ze heeft maar al te goed door dat ze nu deel uitmaakt van Iets Groters en in plaats van boos te worden, waar ik eerst bang voor was, geniet ze met volle teugen.

Al lang voor Sint en zijn Pieten Nederland hadden bereikt, begon ze me vragen te stellen. ‘Doet Sinterklaas echt cadeautjes in onze schoenen? Of doen jullie dat? En als de Pieten dat doen, hoe komen ze dan binnen? Wij hebben toch helemaal geen schoorsteen?’

Met acht jaar heeft ze de leeftijd om van haar geloof in de goedheiligman te vallen. In die zin zou het dus helemaal niet erg zijn als ze erachter kwam hoe het echt zit. Veel kinderen met autisme verliezen echter niet alleen hun vertrouwen in Sinterklaas als ze ontdekken dat er jarenlang tegen hen gelogen is, maar ook het vertrouwen in hun ouders. Dat laatste wil ik koste wat het kost voorkomen. Maar hoe?

Als ze maar blijft vragen, bouw ik de spanning onbedoeld iets verder op door te zeggen dat ze moet wachten tot haar zusje in bed ligt. ‘Wil je het écht weten?’ verzeker ik mij ervan de juiste keuze te maken. Na haar bevestigende antwoord wijd ik mijn meisje voorzichtig in in het Grote Geheim. Met grote ogen stelt ze daarop de vraag die ik vrees: ‘Dus jullie hebben al die tijd gelogen?’ Ik knik en houd ik mijn adem in.

‘Je wist dus al dat jij crème zou krijgen toen wij jouw schoen laatst bij die van ons gezet hadden?’ wil ze weten. ‘Maar hoe gaat dat dan? Kopen jullie ook de cadeautjes voor pakjesavond? Maar die zijn toch hartstikke duur! Dat vind ik eigenlijk best zielig voor jullie!’ Voorzichtig laat ik de lucht ontsnappen. Het lijkt erop dat ze niet boos wordt, maar vooral heel erg nieuwsgierig.

‘Wat doen jullie dan met de wortels? En met de tekeningen? Wanneer kopen jullie de cadeautjes? En waar bewaren jullie ze?’ Na een stilte van een paar seconden: ‘Ha! Nú weet ik waarom er Sinterklaaspakpapier op zolder ligt!’ Aan de waterval aan vragen lijkt geen einde te komen. Ik vind het niet erg; alles beter dan een woede-aanval.

Als mijn meisje me maar blíjft bedanken voor haar schoencadeautje, maar vooral voor de nieuw opgedane kennis, besluit ik haar nog iets verder mee te nemen in het complot. Vanmiddag, als haar zusje zwemles heeft, gaan wij samen de stad in. Ik zal haar geld geven, zodat ze zelf Sinterklaascadeautjes kan kopen en echt mee kan doen met de grote mensen.

Wanneer ik het haar voorstel, begint ze te stralen. ‘Mag dat écht? En mag ik dan ook gedichten schrijven?’ Dat we een geheim voor haar hadden, vind ze maar niks. Dat ze méé mag doen aan het geheim, blijkt daarentegen het mooiste wat haar kan overkomen. Aan kusjes doet ze niet, maar ik krijg wel een lange, warme knuffel. ‘Dankjewel, mama,’ zegt ze voor de zoveelste keer. ‘Dankjewel.’