Enkele huizen geleden schilderde ik bij een vriendin een tekst van de Braziliaanse schrijver Paulo Coelho op de muur. Vrij vertaald betekent de spreuk dat, als je iets écht wilt, het hele universum zal samenwerken om je te helpen het te bereiken. Met die zogenaamde kracht van het universum heb ik niet zoveel, maar ik vind het wel leuk om iets voor vrienden te doen, dus schilderde ik met liefde.

Het is fijn om anderen te helpen, zeker als het met iets concreets is. Diegene ziet meteen resultaat en is en passant blij met jou, omdat jij je wilde inzetten. Ik ben dan ook een kei in helpen. Sterker nog: ik ben er zó goed in dat ik veel te vaak ‘ja’ zeg en mezelf steeds weer voorbij loop. Dat heeft me nu aan de andere zijde van het concept ‘helpen’ gebracht: ik moet hulp gaan vragen. En dat is zó moeilijk!

Ik moet niet alleen hulp leren vragen, ik moet ook dingen leren afzeggen. Dat kan ik evenmin, want in mijn beleving geldt de regel ‘afspraak is afspraak’. Ik kan het af en toe wel zwaar hebben met mijn burn-out, mijn reïntegratie en mijn scheiding, maar dat betekent toch niet dat ik geen workshops kan geven? Dat ik niet mee kan schrijven aan een nieuwe lesmethode? Dat ik mijn collega’s niet kan helpen met het maken van een toets? Wel dus.

En wat blijken mensen dan lief! ‘Geen probleem, Berber, neem je tijd.’ ‘Maak je geen zorgen, we pakken het later wel weer op.’ ‘Wat goed dat je het aangeeft, doe lekker rustig aan.’ Keer op keer valt mijn mond open als ik zo’n reactie krijg. Niemand vindt het erg dat ik mijn afspraken en beloftes niet nakom. Sterker nog: iedereen heeft er begrip voor!

‘Wat had je dan gedacht?’ vraagt mijn beste vriendin. ‘Dat ze je nu de grond in zouden stampen? Dat ze je een sukkel zouden vinden? Niet iedereen is zo streng voor jou als dat jij voor jezelf bent!’ Ik slik. Ze heeft gelijk. In theorie snap ik dat best, maar om er in de praktijk ook wat mee te dóen…

‘Dus ga jij me vanaf nu vragen of ik op wil passen als jij klem zit,’ zegt ze. ‘Ja, maar…’ begin ik. ‘Je vraagt je collega’s om een toets te maken als jij daar niet aan toe komt. En je belt je ouders om te vragen of zij bij willen springen. Heb je wel eens bedacht dat anderen het ook léuk kunnen vinden om jou te helpen?’

Ik kan wel janken. Het is zo waar wat ze zegt, maar gelijktijdig zo moeilijk! Toch zijn mijn eerste ervaringen positief: mensen lijken me écht graag te willen helpen. En wie niet helpen kan, belt om te vragen hoe het gaat of om me uit te nodigen voor koffie, in het echt of via Teams.

Stellen dat het hele universum samenwerkt om mij te helpen, gaat me te ver, maar dat ik een fantastisch netwerk om me heen heb, is me inmiddels wel duidelijk. Hulp vragen blijft moeilijk, maar met zulke mensen wordt het toch een béétje makkelijker.