We zijn te vroeg voor onze afspraak, dus mogen mijn jongste dochter en ik plaatsnemen in de wachtruimte, vertelt de receptioniste. Ze heeft er zin in; met opspringende haren rent ze voor me uit en laat even later haar Paw Patrol-figuurtjes tussen de banken heen en weer springen.

Van de vorige keer weet ik dat ze de ranja die hier in de koffiehoek staat niet lekker vindt, dus heb ik van huis een flesje meegenomen. Ze wil mij echter graag helpen als ik koffie ga halen, dus til ik haar hoog op zodat ze bij alle knopjes op de automaat kan.

Terug op de bank stuit ik op een typisch probleem van deze tijd: koffie drinken en een mondkapje gaan niet samen. Ik leg het aan mijn dochter voor en sluit af met de woorden: ‘Wat moet ik nu?’

Gelukkig heeft zij de oplossing. ‘Ik ga wel opletten of die mevrouw niet kijkt, mam, zodat jij steeds stiekem een slokje kunt nemen!’ En zo doen we het. Terwijl zij de receptioniste geen seconde uit het oog verliest, laat ze met haar opgestoken duim weten dat ik mijn mondkapje veilig omhoog kan doen. ‘Ja, vlug, het kan nú!’

Even later doet ze een stapje naar me toe. ‘Mam, misschien snappen ze ook wel dat je mondkapje even af moet als je koffie wilt drinken.’ ‘Dat denk ik ook,’ antwoord ik, ‘maar dit is wel spannender.’ ‘Ja,’ zegt ze, terwijl ze weer op haar post gaat staan. ‘Dit is stiekem. En stiekem is leuker!’