De eerste streken voelen nog wat onwennig. Het gevoel van euforie dat vanaf hetzelfde moment door mijn aderen stroomt, wint echter al gauw van de onzekerheid. Ondanks de kou buiten word ik helemaal warm van binnen. Nog een paar slagen en mijn zelfvertrouwen is terug. Er verschijnt een enorme glimlach op mijn gezicht: ik schááts!

De winter heeft me de afgelopen jaren al zo vaak teleurgesteld, dat ik eerst ijs wil zien, dan pas geloof ik erin. Toen de meteorologen vorige week op televisie aankondigden dat de temperaturen zouden gaan dalen, was ik dan ook sceptisch. ‘Kans op vorst’, ja ja.

Toch ben ik op zolder gaan kijken. Daar lagen ze: mijn noren, enkele winters geleden splinternieuw gekocht. Ik nam ze vast mee naar beneden. Mijn scepsis zat er nog, maar de wens te schaatsen zat ernaast.

De voorspellingen klopten: er kwám ijs! De baan was de eerste dag enkel open voor kinderen, dus moest ik het buitenuit zoeken. Vooraf maakte ik me vooral zorgen: heb ik wel genoeg kleren aan? Zouden vier lagen niet te veel zijn? Waar moet ik parkeren om bij het ijs te komen? En vooral: zak ik er niet doorheen?

Mijn zorgen verdwenen als sneeuw voor de zon toen ik de lange rij auto’s op de dijk zag staan. Dáár moest ik zijn! In het voetspoor van vele andere schaatsliefhebbers banjerde ik door het weiland en het riet, tot ik plotseling op het ijs stond. IJs!

Iedere winter moet ik even wennen. Ik moet weer opnieuw leren overstappen. Het duurt altijd een paar kilometer voor ik genoeg vertrouwen heb om door mijn knieën te zakken en ik niet alleen mijn linker-, maar ook mijn rechterhand op mijn rug durf te leggen. Maar áls ik dan eenmaal de slag te pakken heb, de wind door mijn haren voel gaan en het rollende geluid hoor van schaatsen op diepzwart ijs, dan ben ik volslagen gelukkig.

En zo gaat het vandaag ook. Wanneer me losmaak van het krukje en mijn eerste streken zet, verschijnt de glimlach. Twee uur en vele kilometers later zit hij er nog en ik vermoed dat hij nog een paar dagen blijft. Zeker tot het weekend. Tot de weermannen wéér gelijk krijgen en de dooi inzet.