De eerste keer hoort bijzonder te zijn, dat is algemeen bekend. De spanning en opwinding die eraan vooraf gaan, de gevoelens van verwarring achteraf en daarna vooral het idee dat je bent veranderd. Je hebt een metamorfose naar volwassenheid doorgemaakt en iedereen kan dat aan je zien. Denk je.

In tegenstelling tot wat sommigen denken, was mijn eerste keer pas enkele weken geleden. Tamelijk onverwacht vertelde een vriendin me dat ze net een vriendin onder handen had genomen en dat ze nog genoeg over had om met mij aan de slag te gaan. Wilde ik het misschien eens proberen?

Eigenlijk had ik jaren geleden al gewild, toen ik een vijftienjarige puber was. Ik kleedde me ‘alternatief’, als skater, en wilde een bijpassend kapsel: de helft van mijn haar hoogblond en de andere helft zwart. Ik wist alleen zeker dat mijn ouders dat nooit goed zouden vinden.

Mijn beste vriendin van destijds liet, zonder dat haar ouders het wisten of goed vonden, dreadlocks zetten. Ze adviseerde mij hetzelfde te doen: stiekem naar de kapper gaan en mijn haar laten kleuren. Daarna was er geen weg terug en móesten ze het wel accepteren.

Maar ik durfde niet. Schoorvoetend vertelde ik daarom op een avond aan mijn moeder over mijn wens en over de adviezen die ik gekregen had. Tot mijn grote verbazing gaf zij me daarop toestemming om mijn haar te verven. Niet omdat ze dacht dat het mooi zou worden, wel omdat ik zo eerlijk was geweest.

Toch heb ik mijn haar toen niet zwart-wit gekleurd. Ik wilde wel stoer en alternatief zijn, ik was ook gewoon een onzekere puber. De vraag bleef dan ook door mijn hoofd gonzen: wat als het inderdaad niet mooi wordt? Als ik er straks niet uitzie en ik maanden moet wachten tot de kleuren zijn uitgegroeid?

Dus was ik zevenendertig en had ik het nog altijd nooit gedaan. Mijn haar was maagdelijk donkerblond, was hooguit door de zomerzon iets lichter gekleurd. En daar stond mijn vriendin dus, met de paarse smurrie die haarverf moest heten en een oud T-shirt, klaar om mij te blonderen. Zonder lang na te denken, zoals ik als puber wél deed, ging ik zitten en zei tot mijn eigen verbazing ‘ja’.

Drie kwartier later, toen ik het paars uit mijn haar had gewassen, kwam ik vol spanning naar beneden. Helaas was het net als die andere ‘eerste keer’: je dénkt dat je veranderd bent, dat er iets aan je te zien is, maar niemand viel iets op. In mijn hoofd stond er een nieuwe Berber in de kamer, in de praktijk zag niemand enig verschil.

Maar vandaag ga ik voor de herkansing, want als ik na het hardlopen de kamer binnenkom, is mijn vriendin net klaar met het verven van de haren van haar vriendin. Of ik ook wil? ‘Tuurlijk,’ zeg ik en ik ga zitten. Weer kleuren mijn lokken paars en wacht ik tot de verf genoeg ingetrokken is. Hoe vaak ervoor nodig is weet ik nog niet, maar eens zal de dag komen dat ik veranderd ben. En iedereen zal het dan kunnen zien.