Een oud-leerling vertelt me enthousiast hoe haar docent aardrijkskunde tijdens de les een sjaal in elkaar had geschoven tot de stof opbolde. ‘Kijk,’ had ze erbij gezegd, ‘dát gebeurt er dus als tectonische platen tegen elkaar schuiven.’ ‘Wat goed!’ reageer ik. ‘Het helpt dus echt, als een leraar iets beeldend uitlegt.’ ‘Ja,’ beaamt het meisje. ‘Maar toch had ik een 4 voor mijn toets.’

Terwijl zij doorloopt ga ik in gedachten terug naar mijn leraren van vroeger. Hoeveel herinner ik me er daar nog van? In vwo3 had ik een docent scheikunde, die ons altijd opriep in onze helikopters te stappen, ‘want we gaan zweven boven de stof!’ Veel meer dan dat weet ik echter niet meer van hem. Ik vond het vak vooral moeilijk en heb het dan ook laten vallen zo gauw het kon.

Mijn leraar geschiedenis kan ik me nog wel voor de geest halen. Meneer Braam heette hij, een klein mannetje dat fantastisch kon vertellen. Hij liet alle lessen op een vrijdagmiddag uitvallen om met de klas naar Schindler’s List te kijken. Wat me vooral bij bleef, zijn de tranen die meneer Braam op een zeker moment in de ogen stonden. Dat een volwassene zo ontroerd kon raken door de geschiedenis, maakte meer indruk op mij dan de film zelf.

Ook meneer Hendriksen herinner ik me nog goed. Tijdens de les Nederlands liet hij ons eens een human interest-verhaal schrijven. Ik heb hem en zijn zoon, die toen bij me in de klas zat, een uur lang geobserveerd en vervolgens beschreven hoe dramatisch het er volgens mij bij hen aan de ontbijttafel toe ging. Heerlijk was dat – en het leverde nog een dikke voldoende op ook!

Ik weet nog dat ik een docent Frans had die ons leerde dat ‘au revoir’ hetzelfde klinkt als ‘ooievaar’. Een leraar Engels, die zo met mijn erbarmelijke kennis van de taal te doen had, dat hij me antwoorden voorzei tijdens een toets. Die docent Duits, die het geen punt vond dat ik walkman luisterde tijdens zijn lessen, omdat ik toch wel voldoendes haalde. En dan had je nog Kazemir, van aardrijkskunde, die enthousiast over de ijstijden vertelde aan de hand van een avontuurlijk zandkorreltje dat op reis ging.

Sommige leraren blijven je bij, maar de meeste vergeet je. Logisch ook: je komt er zo veel tegen in je leven! Toch hoop ik dat ik, net zoals mijn collega aardrijkskunde met haar sjaals heeft gedaan, genoeg indruk maak op ten minste een páár van mijn leerlingen om ze af en toe met een goed gevoel aan mij en mijn lessen terug te laten denken.