‘Berber! Schrijf op!’ Gevolgd door een kenteken, automerk, datum en tijdstip. Hoe vaak heb ik niet meegemaakt dat ik met mijn vader, ús heit, in de auto zat en dat ik moest opschrijven wat voor voertuig een overtreding maakte? Mijn vader is een politieagent in hart en nieren, daar verander je buiten diensttijd niets aan. Toch is vandaag, na meer dan vijfenveertig jaar, zijn laatste dag bij de politie. Tijd om even terug te kijken.

Als klein meisje was ik al onder de indruk van mijn vaders politieauto. Vaak heb ik met mijn broer en zus op de hoek van de straat zitten wachten tot hij thuiskwam van zijn werk. Wij mochten dan het laatste stukje meerijden en soms zelfs bij hem op schoot achter het stuur. Als mijn vader dan ook nog de zwaailamp of sirene aanzette, was het feest natuurlijk compleet.

Later heb ik jarenlang de kinderpagina van Over en Uit, het tijdschrift van politie Fryslân, verzorgd door puzzels en tekeningen te maken. Het kan niet anders zijn dan dat mijn vader er achter zat dat ik dat mocht doen. Net als achter het vakantiebaantje dat ik in mijn studententijd had op het bureau van Heerenveen. Mijn vader en zijn collega’s liepen daar met echte wapens, ik nam een waterpistool mee naar het werk. En wat waren alle politiemensen daar blij met mijn vader! Ik straalde af en toe van alle complimenten die ik over hem kreeg. Hij was immers hún collega, maar míjn vader!

Toen ik nog op het voortgezet onderwijs zat, fietste ik geregeld met mijn vader naar Leeuwarden. Hij naar het bureau, ik naar school. Ik weet nog dat we eens een jongen inhaalden die zonder licht fietste. ‘Pas maar op,’ zei mijn vader, ‘verderop staan ze te controleren!’ De jongen, toevallig een klasgenoot van mij, fietste een eind om, kwam te laat op school en moest daarom nakomen. ‘Lekkere pa heb jij!’ foeterde hij. ‘En ze controleerden vanmorgen niet eens!’

Een paar jaar later, wanneer ik ’s avonds met vrienden op stap ging in Leeuwarden, kwam ik mijn vader liever niet tegen. Ik was blij dat het niet vaak voorkwam dat we elkaar ’s nachts troffen, maar vergeet de keer niet gauw dat mijn vriendinnen en ik de avondwinkel uit kwamen met een paar flessen drank, toen we mijn vader en in collega tegenkwamen. Zijn collega maakte een ‘gezellig’ praatje met ons, ik kon wel door de grond zakken. En mijn vader? Die stond er alleen maar bij te lachen.

Het beste heb ik mijn vader als politieagent leren kennen tijdens het wandelen. Mijn vader is gek op DBO’tjes, Domme Blokjes Om, en heeft er meer dan vijfendertig keer een medaille of ‘stom nummertje’ voor gekregen in Nijmegen. Jarenlang regelde hij dat er een groep wandelaars van politie Fryslân naar het zuiden afreisde om de vierdaagse te lopen. Later, toen ze als politie Noord-Nederland liepen, namen anderen de organisatie over, maar bleef mijn vader enthousiast zijn best doen de mensen van ‘Groot Fryslân’ mee te krijgen naar ‘Nimwegen’.

Ik was begin twintig toen ik voor het eerst mee ging, als gastloper. Wat had ik een lol met mijn vader en alle andere politiemensen! Helemaal toen ik op de laatste dag de toezegging kreeg dat ik voortaan ook in uniform mocht wandelen. De jaren daarop liep ik trots als een pauw naast mijn vader. Ik was zó trots op die kleren, ook al mocht ik ze maar vier dagen per jaar dragen.

Nog mooier werd het een paar jaar later. Op de vierde dag, vlak voor het defilé, wees mijn vader altijd de commandant en de vlagdrager aan. Bijzondere taken, die hij vaak toebedeelde aan mensen die een jubileum liepen of op een andere manier aandacht verdienden. Eén keer gaf hij mij de eer om met de pompeblêdenvlag in de hand de Fryske politie over de Via Gladiola te leiden. Wat een feest was dat! Stralend liep ik daar, glimlachend van oor tot oor.

Intussen zijn er kleinkinderen, twee prachtige meisjes. Zij kijken bewonderend naar mijn vader, hun pake, als hij zijn uniform aan heeft en genieten, net als ik destijds, als ze in de politieauto mee mogen om een eindje te rijden.

Aan al die jaren bij de politie, aan al die mooie momenten die je met me gedeeld hebt, maar ook aan al die andere dingen, komt vandaag een eind. Lieve heit, stoere pake, ik ben blij met alles wat je mij hebt geleerd. Ik ben supertrots op de politieman die je bent en weet nu al dat ik dat ook zal zijn op de man die je de komende jaren wordt. Ik hoop nog veel mooie DBO’tjes met je te wandelen. Ik houd van je!