Of ik een pizza Hawaii uit de aanbieding mee wilde nemen, vroeg je toen ik naar de supermarkt ging. ‘Tuurlijk,’ antwoordde ik. Had ik vooraf kunnen weten dat het zweet me bij het vriesvak uit zou breken, omdat de juiste pizza er niet is?

Dat is dus wel hoe het er nu voor staat: genoeg goedkope pizza’s, allemaal 1+1 gratis, maar geen Hawaii. Er zíjn natuurlijk wel Hawaii-pizza’s, maar die zijn van een ander merk. Daar had je alleen niet om gevraagd, dus weet ik nu niet welke ik mee moet nemen. En aangezien ik alles wat ik doe ook echt goed wil doen, loopt mijn brein helemaal vast.

Wat zou belangrijker voor je zijn, vraag ik me nog net niet hardop af: dat de pizza van het merk uit de aanbieding is of dat het een Hawaii-variant is? Waarschijnlijk maakt het je helemaal niets uit, maar daar kan ik niks mee. Jíj wilt pizza, dus jíj moet kiezen, niet ik.

Bovendien kán ik helemaal geen pizza voor jou kiezen. Ten eerste ben ik ontzettend slecht in het nemen van beslissingen, daarnaast weet ik ook echt niet welke het lekkerste is. Ik lust geen kaas en heb dus nog nooit een supermarktpizza geproefd – en dat wil ik graag zou houden.

Van het merk dat in de aanbieding is, liggen wel tonijn- en salamipizza’s, four cheeses en quattro stagioni’s. Vind je die lekker? Of gaat het je toch om de ananas en kan ik beter een Hawaii van een ander merk voor je meenemen? Ik zou je natuurlijk kunnen bellen om het te vragen, maar dan valt mijn onzekerheid zo op, daar begin ik niet aan.

Andere mensen lopen langs me heen. Zonder zich ergens druk over te maken pakken ze pizza’s van de stapels en leggen ze in hun wagentje. Hoe dan? Hoe kan het hen zo makkelijk af gaan en waarom sta ik hier met een droge keel en klotsende oksels?

Ik hoor de muziek door de speakers, zie de lampen de schappen schijnen en word overweldigd door de enorme keus, gecombineerd met de angst om het toch fout te doen. Ik wil hier helemaal niet zijn!

Jij zult straks vast zeggen dat ik het mezelf veel te lastig heb gemaakt, dat ik gewoon een willekeurige pizza had kunnen pakken, dat je alles goed vindt. Maar ik kan niet willekeurig, ik kan alleen gericht.

Thuiskomen zonder pizza is geen optie, thuiskomen met een verkeerde evenmin. Daarom kies ik uiteindelijk voor de veiligste mogelijkheid: een tonijnpizza en een quattro stagioni uit de aanbieding en een Hawaii van het huismerk. Plus een blikje ananas, voor het geval dat. Nu maar hopen dat je genoeg ruimte in de vriezer hebt.

Deze blog schreef ik voor Autisme Digitaal.