‘Waar hebben jullie vandaag zin in?’ vraag ik mijn meisjes als we de supermarkt binnenlopen. Domme vraag. ‘Patat!’ roept de jongste meteen. ‘Dat hebben we eergisteren al gehad,’ reageer ik. ‘Pannenkoeken dan?’ ‘Nee,’ zegt de oudste. ‘Het moet wel iets gezonds zijn.’

Tja, dat is wel even een dingetje. De jongste lust namelijk niets gezonds. Geen gebakken of gekookte aardappels. Geen groente of fruit. Geen nasi, bami of macaroni… Gelukkig wel spaghetti, maar dan zonder saus of vlees. Ook couscous, mits geweld in runderbouillon. Eén keer gebruikte ik per ongeluk groentebouillon. Dat rook ze direct – ze nam geen hap.

Iets gezonds dus, stelt haar zus voor. ‘Niet iets met de ‘p’,’ vult ze aan. ‘Behalve als het pizza is!’ Ik zucht. In veel gezinnen betekent pizza dat je een diepvriesexemplaar in de oven stopt of er één laat bezorgen. De meeste kinderen schuiven om het even welke pizzapunt immers zo naar binnen. De mijne niet.

Ons pizzadeeg moet met de hand gekneed worden en de tomatensaus elke keer op precies dezelfde manier gemaakt. Groente en vlees zijn uit den boze: mijn oudste eet margherita zonder kaas. De jongste eet helemaal geen pizza. Ze heeft er nog nooit één geproefd, maar weet het zeker: vies.

Ik haal diep adem en laat de lucht langzaam weer ontsnappen. Ik had nooit moeten vragen wat de meisjes willen eten, want er is werkelijk níets dat ze allebei lusten. Daardoor is bij voorbaat zeker dat ik één van hen moet teleurstellen, behalve als…

‘Goed,’ zeg ik, zonder te hard na te denken over het werk dat ik mezelf op de hals haal, ‘dan maak ik vandaag pizza én pannenkoeken.’ Gejuich stijgt op in de supermarkt, andere bonuskaarthouders kijken ons verbaasd aan.

Aan het eind van de middag sta ik me dus uit te sloven aan het aanrecht. Groente en bacon snijden, want ik wil wél een belegde pizza, deeg rollen, beslag mixen, álles. Dat er gelijktijdig een pizzabezorger het hofje in fietst en bij één van de buren aanbelt, negeer ik. Eten kan niet altijd makkelijk zijn.

Tegen de tijd dat we aan tafel schuiven, is mijn keuken een waar slagveld: overal liggen bloem, keukengerei en eierschalen. Het kan me niet schelen, want de meisjes stralen en roepen met volle mond wat ik veel te weinig hoor: ‘Wat heb je lekker gekookt, mama!’