Enthousiast rennen mijn dochters voor me uit, om een paar meter verderop weer stil te blijven staan. ‘Kijk, een slak!’ roept de jongste. ‘En daar, een vlinder!’ wijst haar zus. Ze hebben hun camera’s bij zich en alles wat er ook maar een béétje interessant uitziet, leggen ze vast op de gevoelige plaat.

Mijn jongste meisje had al een V-Tech kindercamera. De aandacht daarvoor was net wat verslapt, toen de oudste voor haar verjaardag een compactcameraatje kreeg. Nu zijn ze allebei vol van de fotografie en leggen ze liefst hun hele leven vast.

Zo stond de oudste vanmorgen op een krukje en instrueerde ze haar zusje. Het meisje poseerde in bikini op een blauw kleed en deed alsof ze rugcrawlde. ‘Ja! Zo lijkt het net of je echt in het zwembad ligt!’

Nu zijn we met zijn drieën buiten op pad. Het rondje dat we wel vaker gelopen hebben, blijkt door het oog van de lens veel interessanter dan gewoonlijk. ‘Deze bloemen zijn zo mooi!’ verzucht de jongste. ‘Mogen we ook foto’s maken van die paarden daar?’ vraagt haar zus.

Over het wandeltempo moeten we het niet hebben, dat ligt uitzonderlijk laag. Wat wil je ook, wanneer iemand het woord ‘Love’ in graffiti heeft gespoten en er een grote spin op de muur van een tunneltje zit? Mijn meisjes fotograferen of hun leven ervan af hangt en ik geef toe: ik kan het niet laten dáár weer een foto van te maken.

’s Avonds gaan alle accu’s en batterijen in de lader, zodat de meiden morgen weer vol energie aan de slag kunnen. Bij het naar bed gaan geef ik mijn jongste dochter een kus. ‘Welterusten, fotograaf van me,’ zeg ik. ‘Nee, mama,’ reageert ze. ‘Ik ben geen fotograaf. Ik ben gewoon een lief meisje dat foto’s maakt.’