‘Doen jullie Azul?’ vraagt mijn oudste dochter nog voor ik op de rand van haar bed zit. Beneden speel ik een bordspel met mijn beste vriendin, maar zoals afgesproken kom ik af en toe even boven kijken of de meisjes al slapen. ‘Ja, dat klopt,’ antwoord ik. ‘Dacht ik al,’ zegt ze. ‘Ik hoorde het aan het geluid van de steentjes.’

Direct daarop gaat ze door: ‘En wat eten jullie daarbij?’ ‘Niks,’ zeg ik. ‘We drinken alleen thee.’ ‘En wat eten jullie bij de thee?’ wil ze weten. ‘Niks,’ herhaal ik, terwijl ik denk aan de chocolade, toastjes en filet americain die voor later op de avond staan te wachten in de keuken.

Het is niet dat ze niet mág weten dat ik ’s avonds nog wel eens wat lekkers eet, dat weet ze best. Anderzijds staat me nog goed bij hoe frustrerend ik het vroeger vond als mijn ouders aan de worst zaten terwijl ik in bed lag. Vaak ging ik rond tien uur (ik wist wat het goede moment was) naar beneden om zogenaamd naar de wc te gaan. Daarna liep ik de woonkamer in om mijn ouders een kus te geven en graaide ik en passant een handje chips van tafel mee. Tegenwoordig hebben we boven ook een toilet, dus is er voor de meiden geen reden meer beneden te komen. Is het dan zinvol dat ze weten wat voor lekkers ze missen?

‘Ook geen chocoladepinda’s?’ dringt mijn oudste meisje vanuit haar bed aan. ‘Want die kon ik de vorige keer ruiken!’ ‘Ook geen chocoladepinda’s,’ druk ik haar op het hart. ‘Mag ik eens ruiken? Doe je mond eens open?’ Zonder erbij na te denken open ik mijn mond. Nog voor ik er erg in heb, steekt zij haar neus naar binnen. ‘Nee,’ concludeert ze dan. ‘Geen chocoladepinda’s. Ik ruik helemaal niks.’

Dus. Mijn gedrag is goedgekeurd door mijn dochter. Of ik er blij mee ben, valt te betwijfelen. Dat ik niks meer voor haar geheim kan houden, zelfs als ik het zou willen, is me in ieder geval wél duidelijk geworden.