Met haar vingers in haar oren zit mijn oudste dochter aan tafel. Het idee was gezellig met zijn allen op het terras te eten vanavond, maar met live-muziek op het plein hadden we vooraf geen rekening gehouden. Nu doet mijn meisje er alles aan om te voorkomen dat ze de ‘herrie’ hoort.

Mijn meiden zijn geen makkelijke eters, maar gelukkig serveren ze hier ook gewoon patat en kipnuggets, dus kan het toch een goede avond worden. Hoewel… ze hebben geen appelmoes en mijn oudste weigert patat te eten als ze dat er niet bij heeft. Omdat ik dat van tevoren wist heb ik wel appelmoes meegenomen op vakantie, maar stom genoeg niet naar het terras. Terwijl mijn tafelgenoten proosten op een gezellig etentje, snel ik naar de nabij gelegen supermarkt om het appelmoesprobleem op te lossen.

Terug op het terras blijkt het humeur van mijn oudste sterk gedaald te zijn. Na de soundcheck van zojuist is de muziek nu echt begonnen. Twee jonge meiden zitten met een gitaar en een tamboerijn op barkrukken en vertolken samen bekende Engelse en Spaanse nummers. Van andere tafeltjes krijgen ze bijval en enthousiaste reacties, bij mijn meisje staan de tranen in de ogen.

De patat met appelmoes doet haar gelukkig goed; de handen gaan even van haar oren. Ze heeft zelfs energie om grappen te maken voor de camera! Toch drukt ze drukt al gauw een vinger terug, terwijl ze met de andere hand patatjes één voor één in haar mond schuift. Ze heeft ook wel een punt: de muziek stáát erg hard. We kunnen elkaar aan tafel amper verstaan, enkel tussen de nummers door kunnen we met elkaar praten.

Tegen de tijd dat de patat op is, rollen de eerste tranen over haar wangen. Ik schuif mijn stoel naar achteren en nodig mijn meisje uit bij me op schoot te komen zitten. Ik heb met haar te doen, begrijp dat haar overprikkelde reactie oprecht is, maar wil gelijktijdig mijn avondje uit niet laten verpesten. Ze kruipt dicht tegen me aan, haar vingers nog steeds tegen de oren.

‘Mama,’ zegt ze na een nummer, boven het applaus van andere terrasgasten uit, ‘ik hoop niet dat die mevrouwen denken dat ik de muziek niet mooi vind. Want dat vind ik echt wel, het is alleen te hard!’ Wat knap dat ze nog zo kan relativeren! Bijna geef ik haar een kus, maar omdat ze daar niet van houdt, beperk ik me tot een knuffel.

Na allerlei heerlijke Spaanse specialiteiten sluiten we de avond af. Net wanneer wij overeind komen van onze stoelen, staan de muzikantes op van hun krukken. ‘Gaan ze nú pauze houden?’ vraagt mijn dochter ontzet. ‘Wij gaan weg en precies dán stoppen ze met de herrie? Het is ook gewoon niet eerlijk!’