De kop gaat eraf: vandaag geef ik mijn eerste les. Al dagen hik ik er vol spanning en buikpijn tegenaan, want zo’n nieuw schooljaar is niets voor mij. Liefst zou ik verder gaan met dezelfde klassen als voor de vakantie, alsof er niets veranderd is, maar zo gaat dat nu eenmaal niet. Alles moet nieuw, anders, beter en ik mag me aanpassen. En precies dát vind ik ontzettend lastig.

Daar ga ik. Nederlands, aan een tweede klas theoretische leerweg. Vakinhoudelijk is dat een eitje, ik heb al zoveel gelijksoortige groepen voor me gehad. Maar ik ken de leerlingen nog niet en heb dus geen idee hoe ze op elkaar zullen reageren. Laat staan op míj.

Tien minuten voor aanvang staat mijn lesplan op het bord geprojecteerd; mijn voorbereiding is in ieder geval in orde. Met het zweet in mijn handen wacht ik de leerlingen bij de deur op en heet ik iedereen welkom. Pas wanneer ik de les begin en zesenvijftig ogen me nieuwsgierig aankijken, voel ik de spanning van me afglijden. Oh ja, denk ik, zó gaat lesgeven.

We beginnen met een uitgebreid voorstelrondje, want ik vind het fijn om iets meer over mijn leerlingen te weten dan alleen hun namen. De sfeer is goed, er wordt geluisterd en gelachen. Dat er daarna geen tijd meer is voor de schrijfopdracht die ik gepland had, is niet erg. Nu ik weer weet hoe het is om voor de klas te staan, ben ik flexibel genoeg om mijn lesplan aan te passen.

‘Pak je telefoon er maar bij,’ zeg ik, ‘dan gaan we een Kahootquiz doen.’ Net wanneer ik de inlogcode op het bord presenteer, loopt het programma op mijn laptop vast. Geen probleem, denk ik nog, even de pagina vernieuwen en alles komt goed. In plaats van beter wordt het echter slechter, want prompt wordt de verbinding met de beamer verbroken en hebben we helemaal geen beeld meer.

De leerlingen zijn druk aan het appen, tiktokken en instagrammen op hun telefoons terwijl ik naarstig probeer het bord weer aan de praat te krijgen. Zonder resultaat. ‘Raakt u nu gestrest, mevrouw?’ vraagt het meisje dat vooraan zit. ‘Dat hoeft niet, hoor,’ vervolgt ze geruststellend, ‘wij vermaken ons zo ook wel.’

Over dat laatste twijfel ik geen moment, toch blijf ik nog even proberen de verbinding tussen laptop en beamer te herstellen. Na een paar minuten geef ik op en pas ik mijn lesplan nóg een keer aan. Ik schrijf een code op het whiteboard in het lokaal en vertel het huiswerk voor de volgende les: geen schrijfopdracht, geen quiz, enkel aanmelden bij de juiste klas in Teams.

Wanneer de bel even later gaat, verlaten de leerlingen opgewekt het lokaal. ‘Dank voor de leuke les, mevrouw,’ waagt één van de jongens zelfs op te merken. Ik laat me achterover zakken achter mijn bureau en realiseer me dat ik vergeten ben de stoelen op de tafels te laten zetten. Ach, misschien moet ik ook niet verwachten dat alles in één keer goed gaat.