Met haar tas stijf tegen zich aangeklemd liep mijn oudste dochter vanmorgen tussen haar klasgenootjes de school uit. De spanning droop van haar bleke gezicht. Op weg naar de bus maakte ze zich even los van de groep om me een knuffel te geven. ‘Doe-doei, mama,’ zei ze zachtjes, vlak voordat ze instapte. Ze had echt wel zin in haar schoolreisje, maar ze vond het vooral hartstikke eng.

Gisteravond lag ze nog te snikken in haar bed. Allerlei vragen spookten door haar hoofd, ondanks dat haar juf al van alles over het schoolreisje had verteld. ‘Maar hoe gaat dat dan in de bus, mam?’ wilde ze weten. ‘En hoe ziet het pretpark eruit? Ik hoef toch niet in een achtbaan? Want dat durf ik niet, hoor!’

Ik aaide over haar rug en zei alles wat ik verzinnen kon om haar gerust te stellen. Mijn woorden hadden helaas weinig effect. Haar buikpijn bleef en haar angsten werden steeds groter. ‘Maar wat nou als ik het echt niet meer leuk vind en naar huis toe wil? Hoe moet dat dan?’

’s Ochtends is het meisje altijd als eerste uit de veren, vandaag was dat niet anders. Hoe dichter we echter het moment naderden dat we naar school moesten, hoe meer ze begon te treuzelen. Nog even naar het toilet, toch nog andere oorbellen in… Het waren allemaal kleine dingetjes die uitwezen dat vandaag toch anders was dan anders.

Nu sta ik tussen tientallen andere ouders te wachten tot de bus terugkomt. Mijn jongste meisje hangt al vermoeid tegen me aan, zij is net terug van háár schoolreisje. Ik ben benieuwd hoe haar zus het heeft gehad; ik hoop zo dat ze de spanning los heeft kunnen laten!

Als de deuren open gaan duurt het een poosje voor ze de bus uitstapt. De stralende blik op haar gezicht spreekt boekdelen. Alle zorgen waren voor niets, het was een prachtdag. ‘We zijn in een heel groot reuzenrad geweest en in een superlange kabelbaan en in een megahoge zweef,’ ratelt ze.

Ik ben apetrots op mijn meisje. Ondanks alle spanning vooraf is ze toch maar mee geweest. Zelf lijkt ze zich niets meer van haar angst te herinneren. Terwijl ze me knuffelt kletst ze aan één stuk door. ‘Het was zó leuk, mam! Mogen we er nog een keer naar toe?’ Ik glimlach. Misschien moesten we dat maar eens doen.