‘Berber! Wat ben je weer lekker vrolijk vandaag!’ Mijn collega zegt het zonder een spoor van ironie. Toch brengt hij me aan het twijfelen. ‘Ja? Is dat zo?’ vraag ik. Het slaat natuurlijk nergens op. Als er iemand is die zou moeten weten hoe het met me gaat, ben ik het wel.

Wanneer ik kort daarop buiten loop, even een blokje om tussen de de lessen en vergaderingen door, zit het gesprek nog in mijn hoofd. Pas een paar weken geleden vroeg een andere collega me juist of het wel goed met me gaat. Hij zei dat hij me minder vrolijk vindt dan gewoonlijk, dat hij me minder ziet lachen. Ook toen twijfelde ik.

En mijn leerlingen dan? Zij zeggen over het algemeen dat ze graag naar mijn lessen komen. Niet omdat ze mijn vak zo leuk vinden (helaas), maar wel omdat ik ‘altijd zo vrolijk’ ben. Kennelijk doe ik iets goed, al weet ik nu niet zeker meer wát precies.

De laatste weken zat ik inderdaad minder goed in mijn vel. Het kostte me veel moeite om ’s ochtends mijn bed uit te komen en de meiden en mijzelf klaar te maken voor school. Ik zag ertegen op om les te geven en mensen te zien, sleepte me door de dagen heen.

Toch bleef ik glimlachen. Misschien om mijn gebrek aan plezier te verhullen, maar ook omdat je voor elke glimlach die je geeft, er één terugkrijgt. Groet de onbekenden die je tegenkomt tijdens een wandeling, lach naar de medewerker van de supermarkt, heet je leerlingen vrolijk welkom wanneer ze je lokaal binnenkomen en merk dat het werkt.

Bovendien helpt het om jezelf af en toe voor de gek te houden. Want als je vrolijk dóét, wórd je het na verloop van tijd ook. Je kunt niet chagrijnen met een glimlach op je gezicht. Je kunt niet mokken en vriendelijkheid uitstralen op hetzelfde moment. Soms móét je ook wel vrolijk zijn, want het is niet eerlijk om je eigen rothumeur te tonen aan je kinderen, of dat nu leerlingen zijn op school of dochters thuis.

En dus denk ik dat ze allebei gelijk hadden, die collega’s van mij. Ik ben graag de vrolijke Berber die mensen willen zien, hoewel er achter die glimlach zeker wel eens een minder vrolijke versie schuil gaat. Ach, misschien mag die er af en toe ook wel zijn. Niks menselijks is mij immers vreemd. En die échte glimlach? Die komt vanzelf wel weer terug.