Acht uur. De meiden liggen in bed, mijn avond kan beginnen. Nu zou ik graag op de bank neerploffen om het Journaal te kijken, maar helaas, dat is voorlopig niet mogelijk: de bank is onbereikbaar en de televisie onzichtbaar. Mijn meisjes hebben een hut gebouwd.

De meiden begonnen hun verlengde kerstvakantie vanmiddag enthousiast. Ze verzamelden alle dekens en kleden die ze in huis konden vinden om in de voorkamer een hut te bouwen. Vanuit de keuken keek ik toe hoe ze met stoelen sleepten en de poef op zijn kant zetten. ‘Heb je knijpers voor ons, mam?’ vroeg de jongste.

Hutten bouwen is te gek. Ik weet nog goed dat mijn oma vroeger stapels oude kussens op zolder had liggen waarmee wij mochten spelen. Na de eerste begroeting vlogen mijn broertje, zusje en ik gauw naar boven om onze eigen tent te bouwen. Om dat bouwen ging het, dat was nog veel leuker dan erin te spelen.

Ook mijn meiden bouwden er vrolijk op los. Ze zetten de lampjeskerstboom in het midden van de kamer en drapeerden het eerste kleed eroverheen. Het tweede volgde, vakkundig vastgemaakt aan een eetkamerstoel. De samenwerking verliep goed. Hoewel de oudste duidelijk de leiding nam, drukte de jongste ook haar stempel op het bouwwerk. Af en toe stortte er wat in, maar langzaamaan kreeg de hut vorm.

Van mijn woonkamer bleef weinig over en even zuchtte ik. Toch hoefde ik me geen zorgen te maken, verzekerde de oudste me: ‘Jij ziet altijd alleen maar de nadelen als wij een hut bouwen, maar er zijn ook voordelen. Zo hebben we precies drie stoelen aan tafel laten staan voor het avondeten en zeuren we tenminste niet de hele tijd aan je hoofd door “mama, mama, mama” te zeggen.’

Aan die gedachte houd ik me vast terwijl ik de kleden opvouw en de stoelen weer terugzet. Ik moet de hut inzetten als iets positiefs. Misschien willen de meiden er morgen nog wel één bouwen. Dat zou fijn zijn, want dan kan ik rustig koffie drinken en de krant lezen. Dát is pas vakantie!