Terwijl ik naar de muziek op de radio luister, zit ik met een viltstift in mijn hand gebogen over mijn mandala. Met voorzichtige, nette streekjes kleur ik de vakjes, bolletjes en bloemetjes in die op het papier gedrukt staan. Het is al de vijfde of zesde tekening die ik van kleur voorzie, maar ik heb er nog lang geen genoeg van.

Toen de kleurplaten voor volwassenen een paar jaar geleden hip waren, heb ik daar om gelachen. Kleuren was iets voor kinderen, vond ik, die fase was ik toch al jaren voorbij? Toegegeven: ik tekende geregeld, meestal met kroontjespen en Oost-Indische inkt, maar dat was toch iets heel anders dan kleuren. En oké, ik kleurde wel eens íets, maar dat was vooral om mee te doen met de meiden, die nu eenmaal liever samen knutselen dan alleen.

Nu kan ik er echter niet onderuit en moet ik wel toegeven dat het heerlijk ontspannend werkt. Het begon afgelopen dinsdag, tijdens een online vergadering. Ik moest er wel bij zijn, maar ik had weinig te vertellen. Gedachteloos trok ik één van de mandala’s, die ik voor de meiden op tafel had gelegd, naar me toe en begon te kleuren. Toen de vergadering al lang afgelopen was, was ik nog steeds aan het werk.

Natuurlijk is het kleuren ook een vorm van vluchten. Af en toe is het best lastig om alleen thuis te zijn, niks om handen te hebben en de tijd door te moeten komen. Soms komen de muren op me af en dat het zo vroeg donker is, maakt het er zeker niet makkelijker op.

Met viltstiften breng ik nu dus kleur in mijn leven. Het enige waar ik over hoef na te denken, is of ik rood zal gebruiken, blauw, groen of oranje. En dat werkt geruststellend, want welke kleur ik ook kies: alles is goed. De kleuren vloeien uit de stiften en gelijktijdig glijden de gedachten uit mijn hoofd. De vrijgekomen ruimte wordt gevuld door de muziek die uit de speakers klinkt.

Langer dan een week of twee zal mijn nieuwe hobby vast niet duren. Ik ken mezelf, na een poosje zullen de mandala’s met hun streepjes, vakjes en andere vormen me tegen gaan staan. Dan wil ik beweging, actie, afwisseling. Maar tot het zover is schuif ik alles opzij, pak ik er weer een nieuw vel bij en kleur ik mezelf helemaal zen.