Ik schrijf te weinig, naar mijn zin. Nu zijn tijden van lockdowns ook niet de meest inspirerende, maar met een afwissende baan in het onderwijs, twee fantastische, eigenzinnige dochters en een bij tijden knap wisselvallige psyche zou er toch genoeg te bloggen moeten zijn. Niet dus.

Daarom besluit ik dat daar dit weekend verandering in komt. De meiden zijn deze dagen bij mij en hoewel we weinig plannen hebben, maken we samen vast iets mee dat de moeite van het vertellen waard is. Misschien levert de inhaalzwemles van de jongste op vrijdag wel een mooie gebeurtenis op, denk ik hoopvol. Mijn meisje heeft er geen zin in en ik moet haar persoonlijk bij de badmeester afleveren, maar daarna gaat het hartstikke goed. Niks wat de moeite van het beschrijven waard is.

Zaterdag gebeurt er vast iets, denk ik dan. ’s Ochtends spelen de meiden Roblox en bouwen ze hutten, maar daar heb ik al eens over geschreven. Ze bedenken ‘kleurenchallenges’ en spelen zo lekker samen dat ik zowaar tijd krijg om koffie te drinken en de krant te lezen. ‘Fijn hè, mam?’

In de middag gaan we naar de bibliotheek, daar zal het dan wel gebeuren. ‘Nou,’ zeg ik, als we de auto uit stappen, ‘maar eens kijken of er nog boeken zijn!’ ‘Doe niet zo stom,’ reageert de oudste. ‘Natuurlijk zijn die er!’ Daarna gaan de meiden op zoek naar leuke titels. Een klein uur later lopen we weer naar buiten. Mijn tas zit barstensvol boeken, maar er is nog steeds niets bijzonders gebeurd.

Thuis drinken we ranja, eten we toastjes en spelen we Kolonisten van Catan junior. Het is gezellig en competitief, niemand wordt boos wanneer de jongste dochter wint. Na het avondeten stel ik voor samen naar buiten te gaan, nog even een frisse neus halen. Tot mijn verbazing laten de meiden hun schermpjes links liggen en stemmen ze in. We trotseren de harde wind en zitten een halfuur later met blosjes op de wangen op de bank. Heerlijk, maar niet beschrijvenswaardig.

Vandaag dan misschien? De meisjes beginnen de dag weer met Roblox en zwaaien mij vrolijk uit wanneer ik ga hardlopen. Als ik terug ben, bouwen ze nieuwe hutten, want die van gisteren heb ik afgebroken. Nu houden ze rekening met me, want ‘kijk, mama, er is nog precies een plekje vrij op de bank waar jij kunt zitten!’

Na de lunch zet ik de meiden onder de douche. Wanneer ze schoon en fris beneden zijn, wil ik graag met ze naar buiten. ‘Gisteren zijn we ook al een blokje om geweest,’ zeggen ze. ‘Mogen we niet gewoon in de tuin spelen? Dan heb jij binnen even tijd voor jezelf.’ Mijn mond valt open van verbazing.

Inmiddels zijn we bijna een uur verder en zitten de meiden nog steeds in de tuin. Ik ben een paar keer buiten geweest om zandtaartjes te eten en modderkoffie te drinken en heb verder alle vrijheid om achter mijn laptop te bloggen. Alles heb ik, behalve een sterk verhaal. Maar misschien heb ik dat ook helemaal niet nodig; het weekend is zo al goed genoeg.