‘En dan moeten jullie nog drie dingen doen,’ zegt de badjuf vrolijk. ‘Het eerste is uit het water klimmen en papa of mama een lekkere natte knuffel geven!’ Met een ondeugende grijns op haar gezicht komt de jongste dochter op ons af lopen. Haar blik schiet een paar keer heen en weer, daarna drukt ze haar kletsnatte lijfje eerst tegen mij, dan tegen haar vader aan.

Het is al bijna drie jaar geleden dat ze is begonnen met zwemles, als klein meisje van vier. Nu, vele lessen en twee coronalockdowns verder, mag ze afzwemmen. Met nog negen kinderen staat ze aan de rand van het zwembad. Niet stralend, zoals sommige anderen, maar toch zeker met een glimlach op haar lippen.

Ze startte destijds samen met haar zus. Die was al groter en sterker, minder dromerig bovendien, waardoor ze sneller naar haar diploma’s zwom. Nu is het dan toch háár dag, háár beurt om te laten zien wat ze kan.

Aan de rand van het bad denk ik terug aan het meisje dat net begon met haar lessen, dat de poortjes waar ze doorheen moest optilde, om maar niet met haar hoofd onder water te hoeven. Aan het plezier waarmee ze de ene keer naar zwemles ging en de tegenzin op andere dagen. Aan alle kleine stapjes die ze zette, de hapjes lucht die ze moest nemen om uiteindelijk toch te leren duiken.

Ik ben zo trots op mijn jongste meisje, dat nu, na zo veel oefenen, moeiteloos door het gat zwemt en lachend weer boven komt. Ze crawlt door het water, drijft op buik en rug en zakt als een potlood richting de bodem van het bad terwijl vrolijke kinderliedjes uit de speakers schallen.

‘Goed,’ gaat de juf verder. ‘Nog twee dingen te gaan.’ Op haar teken springen alle kinderen in het water (één) voor de laatste minuut watertrappen (twee). Samen met de juf en de andere ouders tel ik de seconden af, om vervolgens los te barsten in een enthousiast applaus.

Met tranen in mijn ogen kijk ik toe hoe mijn meisje voor de laatste keer het bad uit klimt. Ze verbazen en verwarren me, die tranen, want ik wist niet dat iets als een zwemdiploma zulke emoties op kon roepen. Ik slik ze weg en druk mijn kletsnatte dochter nog een keer tegen me aan. Ze nam de tijd, maar heeft het wél gedaan!