‘Jij staat bij een lichtblauwe auto?’ klinkt het vragend door de telefoon. ‘En nu bij een witte?’ Langzaam loop ik over de parkeerplaats, terwijl ik zoekend om me heen kijk. Kennelijk ben ík al gezien, maar ik heb nog geen idee met wie ik aan het bellen ben. Die gedachte maakt me nog zenuwachtiger dan ik al was.

Het is nog geen week geleden dat ik me aanmeldde bij de dating-app, op advies van een vriendin. Ik was huiverig, maar zij haalde me over. ‘Zie het als een snoepwinkel,’ zei ze, ‘waar je alles kiezen mag wat je lekker lijkt. Je hebt niks te verliezen!’

En dus heb ik mijn angsten en bezwaren opzij gezet en een account aangemaakt. Prompt schoot mijn dagelijkse schermtijd omhoog, want wat bleek het een feest om door de mannen heen te bladeren! Sommige voorspelde clichés klopten: er waren echt mannen die poseerden met een pas gevangen karper (swipe naar links – nope), maar er zaten zeker ook leuke bij (swipe naar rechts – like)!

Toen ik de eerste melding kreeg van een match, appte ik half in paniek twee Tinder-ervaren vriendinnen. ‘Help! Wat moet ik nu?’ ‘Lekker kletsen,’ adviseerden ze, ‘dan kom je er gauw genoeg achter of hij echt leuk is.’

Terwijl het aantal matches toenam, nam mijn onzekerheid af, maar de spanning steeg. Ik bleek het best te kunnen, gewoon een beetje kletsen, vooral met één van de mannen. Al gauw keek ik om de paar minuten op mijn telefoon, hopend op een berichtje. En als dat kwam, maakte mijn hart een sprongetje.

‘Help!’ appte ik mijn vriendinnen kort daarop. ‘Hij wil met me afspreken. Wat nu?’ Enkele goede adviezen en vooral vele berichtjes later, sta ik hier dus op de parkeerplaats bij het bos.

Door de telefoon klinkt zijn stem, die ik voor het eerst hoor, en die me vertelt dat hij me al heeft gezien. Hoewel ik niks heb gedaan, voel ik me betrapt en voor zover het kan, nemen de zenuwen nog verder toe. Ik draai me in de richting die hij noemt en zie hem dan staan, op de heuvel verderop. Ik druk mijn telefoon uit en haal diep adem. Met een kriebel in mijn buik loop ik op hem af.