’t Is midden in de nacht en ingespannen tuur ik naar het schermpje van mijn telefoon. Ik zie een blauw verlichte ring en hoor een zacht ruisend geluid. Wanneer de temperatuur stijgt, verandert het ruisen in een steeds luider borrelen, tot de waterkoker met een zachte klik afslaat en de blauwe lamp uitgaat. ‘Is-ie niet prachtig?’ vraagt een warme stem.

Enthousiast app ik de vriendin die het filmpje gemaakt heeft. ‘Wauw! Ik heb nog nooit met zo veel interesse naar een waterkokerflilmpje gekeken!’ En dan: ‘Ik denk dat ik überhaupt nog nooit naar een waterkokerfilmpje gekeken had…’

Ik ben hard aan een nieuwe waterkoker toe. De mijne is niet alleen van lelijk plastic, hij maakt ook veel lawaai en het water loopt erbij langs wanneer je het uitschenkt. Het enige mooie is het blauwe lampje, maar dat is niet kennelijk niet genoeg. Mijn vriendinnen dreigen namelijk al een nieuwe voor me te kopen, dus is het hoog tijd dat ik zelf op zoek ga.

De supermarkt adverteert deze week met een roestvrijstalen exemplaar met een ‘precieze schenktuit die uitschenken extra makkelijk maakt’. Die wil ik! Pas bij de vijfde winkel lukt het me een waterkoker te bemachtigen. Trots app ik mijn vriendin een foto en zij schrijft enthousiast terug: ‘Eindelijk genieten van heerlijke uitschenkmomenten!’

Het blijkt echter niet te boteren tussen het apparaat en mij. Ten eerste is het lampje niet blauw, maar oranje, en nog veel belangrijker: hij doet het niet! Zoals mijn vriendin schrijft: ‘Zo ontstaat er geen vertrouwensband tussen jullie!’ Hevig teleurgesteld ga ik terug naar de winkel. Ik had me er zó op verheugd!

Nu kijk ik dus naar het filmpje dat een vriendin voor me gemaakt heeft. De waterkoker is exact zoals ze zegt: prachtig. Met zijn mystiekblauwe licht en zachte geborrel maakt hij het water precies zo heet als het zijn moet. Mijn enthousiasme en vertrouwen stijgen net zo hard als de temperatuur. Ik ben om. Deze wil ik. Kom maar op met die uitschenkmomenten.