Drie maanden geleden stond er een filmploeg in mijn woonkamer en anderhalve week geleden zat ik in de radiostudio van Omrop Fryslân. Ik ben onwennig, maar trots. Zó veel aandacht voor mijn verhaal, daar had ik nooit op gerekend.

Het project ‘Uitgesteld Geluk’ bestaat uit honderd verhalen, die op even zoveel dagen worden verteld en gepubliceerd. Mijn Friestalige verhaal ‘Wjukken’ is ervoor geselecteerd en ik sta er keer op keer van te kijken: wie had gedacht dat mijn naam in dezelfde lijst zou komen te staan als die van Annelies Verbeke, Etgar Keret en Joke van Leeuwen?

Toegegeven: ik had er vroeger wel op gehoopt. Toen ik vijftien was, schreef ik een verhaal dat werd opgenomen in een bundel. In de biografie die ik daarbij moest aanleveren, vertelde ik dat ik graag vóór mijn achttiende een boek wilde schrijven. Inmiddels zijn we twintig jaar verder en is daar nog niets van terechtgekomen.

Toch schreef ik een verhaal voor dit project, deels verzonnen, deels gebaseerd op de werkelijkheid. Het vertelt over een vrouw die na het overlijden van haar man het geluk probeert terug te vinden in iets kleins: een parkiet. Op de dag dat ik hoorde dat het verhaal geselecteerd was, deed ik een dansje. En toen ik hoorde dat er een filmpje gemaakt zou worden, danste ik nog even door.

Met zijn tweeën kwamen ze bij mij thuis om de opnames te maken. Camera’s, statieven, lampen, alles erop en eraan. Het was spannend, maar wel leuk-spannend. Zoveel aandacht ben ik niet gewend, een verhaal voorlezen met zo’n grote lens op me gericht evenmin. Het filmpje werd desalniettemin prachtig en het voelde heerlijk zoveel waardering te krijgen!

Het verzoek om mee te werken aan een podcast kwam later. Wederom voelde ik me vereerd. Enthousiast-nerveus fietste ik naar de studio in Leeuwarden, waar direct bleek dat mijn zenuwen voor niets waren. De interviewster en ik kletsten over schrijven en verhalen, deelden ervaringen en voor ik het doorhad, zat de tijd er al op.

Vanavond wordt ‘Wjukken’ voorgelezen door een verteller en komt het in drie talen online te staan. De aandacht voor mijn verhaal maakt me onwennig, maar ook trots. Een echte schrijver ben ik nog lang niet, dat geluk stel ik nog even uit, maar ik kom een heel eind in de goede richting.