Luid zingend – van je hela hela hela holala – wandelen mijn dochters en ik door de stad. Dat we af en toe vreemd aangekeken worden doet ons niets, wij hebben het veel te druk met onze missie: het lopen van de avondvierdaagse. De échte vierdaagse was vorige week, maar daar wilden de meiden niet aan meedoen; veel te veel prikkels. Gelukkig bestaat er sinds corona een prachtig alternatief: de home-edition.

Tijdens het pinksterweekend begonnen we met de eerste etappe. ’s Ochtends, met een pauze bij de ijssalon. Het was prachtig weer en de meiden vonden het heerlijk; zowel het lopen als het ijs. Ik dus ook, want hun geluk is het mijne.

Op eerste pinksterdag voerde de route langs een nieuwbouwwijk met verschillende speeltuinen en zelfs een pontje. De meisjes ruzieden wat onderweg, maar uiteindelijk waren ze het erover eens dat de grootste domper de kabelbaan was, want die was kapot. We waren op de helft!

De derde dag liep mijn lief met ons mee, wat ook de meiden erg gezellig vonden. In een lange slinger, want allemaal hand in hand, liepen we door de straten. Pas toen er een speeltuin in het zicht kwam, lieten ze ons los en renden ze voor ons uit. En die regenbui? Ach, die ging ook wel weer voorbij.

Vandaag is dus de laatste dag. Ik hechtte daar niet zoveel waarde aan, tot de meiden me vertelden over hun klasgenoten, die allemaal snoep en cadeautjes hadden gekregen tijdens hun vierdaagse. Toen moest ik natuurlijk wel overstag, al heb ik hun daar niets over verteld.

Daarbovenop komt nog het aanbod van een lieve kennis, die voorstelt dat we bij haar langs wandelen voor wat lekkers. Mijn meisjes zijn geen snoepers, maar ze beginnen te stralen als ze een elk een lolly krijgen. De glimlach op hun gezichten wordt nog groter op het moment dat er twee zakken met nóg meer lolly’s tevoorschijn komen. Mét een lint eraan, zodat ze ze echt om hun nek kunnen dragen. Met een ijsje in de hand – het geluk kan niet op – lopen we even later verder.

Nog tweeëneenhalve kilometer hela hela holala, dan zijn we weer thuis. Daar liggen de toegestuurde KWBN-medailles op tafel te wachten, bovenop de cadeautjes die ik voor de meiden heb gekocht. Ik zal ze zometeen knuffelen en zeggen hoe knap ik het van ze vind. Waarschijnlijk hebben zij dan meer aandacht voor de cadeautjes dan voor mijn woorden, maar ík ben in ieder geval trots. ’t Is misschien op een andere manier dan hun klasgenoten, maar ze hebben tóch meegedaan aan de avondvierdaagse!